Kleine grote vriend,
de heer F. stierf afgelopen dinsdag, een wonder op zich, omdat iedereen dacht dat hij 2016 niet eens zou halen.
Ik ontmoette hem in 2014 toen ik begon te werken in mijn nieuwe baan als psychiatrisch verpleegkundige. Hij was een van de 19 cliënten binnen onze afdeling maar hij trok mijn aandacht. Hij was een kleine man in het begin lopend achter zijn rollator. Eten deed hij nooit veel, maar roken kon hij als een schoorsteen. Niet een man van veel woorden, meestal alleen maar een kort Ja of Nee als antwoord.
Hij was een creatieve man geweest, dat lieten de foto's en schilderijen op zijn kamer zien. Ik heb geprobeerd om hem opnieuw te laten schilderen, hij zei ja, maar toen de creatief therapeut hem uitnodigde, veranderde hij dat in een NEE Later had ik hierover een gesprek met hem en na heel wat praten vertelde hij eindelijk dat hij was bang dat hij niet kundig genoeg meer was om een goed schilderij te maken. Zo bleek het goede idee een confrontatie te zijn met zijn verloren mogelijkheden. In plaats daarvan hadden we nu en dan gesprekjes over kunst en muziek.
In het begin van onze contacten hadden we een kleine oorlog. Hij was gewend om uit bed te gaan, dan zittend op zijn postoel naar de badkamer te worden gereden. Ik weigerde om dat te doen en vertelde hem dat hij twee goede benen had en ik liet hem lopen naar zijn badkamer. Na een paar dagen, hij keek zeer ernstig, maakte hij zijn statement: hierbij stop ik onze samenwerking, wij zullen niet meer samenwerken. Ik heb mijn rechten als klant. Ik antwoordde: dat is allemaal waar mijn vriend, maar ik heb mijn professionele verantwoordelijkheid als verpleegkundige. En dat omvat dat ik goed voor uw gezondheid moet zorgen waardoor ik u ook gebruik laat maken van al uw mogelijkheden zoals in dit geval uw benen. Nadat u gewassen en gekleed bent loopt u namelijk 60 meter naar de rookkamer. Dus dat stukje van bed naar badkamer kan geen probleem zijn.
Hij werd op een gegeven moment erg ziek en was niet in staat om zijn bed te verlaten. Hij lag gewoon de hele dag in bed en at en dronk zeer weinig. We zorgden goed voor hem en wij gaven hem kleine hoeveelheden eten en drinken verdeeld over de dag. Hij had een grote wond die elke dag verbonden moest worden. Toen zag ik zijn laptop... herinnerde me hoeveel hij hield van klassieke muziek. Ik controleerde en zag dat de laptop een internetverbinding had. Dus vroeg ik hem of hij misschien wat klassieke muziek wilde horen? Hij zei ja graag... Sinds die tijd speelden we voor hem iedere dag wat muziek en hij kon kiezen welke muziek hij wilde horen … .Dank je YouTube.
Ik wist dat hij een zeer intelligente man was en had mijn ideeën over hoe hij geleefd had. Zijn foto's toonden een man die aan het genieten was van het leven, vakanties, drinkend - en een grote glimlach. Net als elke cliënt had hij een rijke geschiedenis met goede en slechte momenten. In zijn verleden is veel misgegaan als gevolg van zijn psychische aandoeningen en hij had zelden bezoekers. In de tijd toen hij zo ziek was, ontmoette ik zijn zoon en had een lang en interessante gesprek met hem. Het gaf me een nog betere idee van wie hij was. Ik eerbiedig zijn privacy, dus details kan ik niet vertellen. Maar geloof me...hij HEEFT geleefd..
Hij was nog steeds een vrouwenversierder en flirte graag. Een keer nadat ik hem had gewassen en gekleed vroeg ik hem of alles ok was en of hij nog iets nodig had. Zijn antwoord met een grote glimlach: ik wilde dat je borsten had. De volgende dag zei ik tegen hem... Mijnheer F ik heb gecontroleerd, maar sorry nog geen borsten hier en we hebben er samen om gelachen.
Hij werd weer beter en beter, en zeer lange tijd hadden we allemaal onze twijfels gehad of hij het zou halen. Maar dit kleine lichaam en zijn sterke geest maakten dat hij won. Hij liep nooit meer alleen, maar met hulp kon hij korte afstanden lopen. En hij was erbij toen we verhuisden naar het nieuwe gebouw en was te gast tijdens de officiële opening.
Zijn longen moeten behoorlijk beschadigd zijn geweest want hij was een zware roker. Drie keer per dag gaven we hem medicijnen voor zijn longen en 10 minuten later was hij weer in de rookruimte. In de afgelopen weken werd het hoesten meer en meer, maar geen aanleiding voor hem om niet te roken.
Op dinsdag kreeg ik het bericht dat hij stierf, alles heel rustig gegaan... We hadden een goede tijd samen en er was respect en een beetje vertrouwen ook.
Mijn kleine grote vriend, ik hoop dat je nu je vrede vindt.
Tiny big friend,
Mr F. died last Tuesday, a miracle on itself, cause everybody thought he would not make it to 2016.
I met him in 2014 when I started working in my new job as a psychiatric nurse. He was one of the 19 cliënt in our unit but he caught my attention. He was a short man in the beginning walking behind his rollator. Never eating much, but smoking like a chimney. Not a man of many words, usually just short yes’s and no’s as an answer.
He used to be a creative man, which showed in the pics and paintings in his room. I tried to activate him to paint again, he said yes, but when the creative therapist invited him, he changed that to a NO. Later I had a talk with him about it and after quite some talking he finally said that he was afraid he would not be able to make a good painting. So the good idea turned out to be a confrontation with his lost capabilities. Instead we now and then had talks about art and music.
In the beginning of our contacts we had a small war. He was used to go out of bed, sit on his wheelchair and then he was driven to the bathroom. I refused to do that and told him he had two good legs and I made him walk to his bathroom. After a few days, he was looking very serious and he made his statement: hereby I stop our collaboration, we will not work together anymore. I have my rights as a client. I replied, thats all true my friend, but I have my professional responsibility as a nurse. And that includes that I must take good care of your health which also means I let you use all your capablilities like in this case your legs. Besides that, after you washed and got dressed, you walk 60 meters to the smokingroom.
He got quite ill at some point and was not capable to leave his bed. He just layed down and did drink and eat even less. We took good care of him and we gave him small amounts of food and drinks over the day. He had a big wound and every day the bandages had to be changed. Then I saw his laptop…. remembered how much he loved classis music. I checked and saw the laptop had internet connection. So I asked him if he would like to hear classic music? He said yes please…. Since then every day we played him some music and he could chose which music he wanted to hear ….thanks to YouTube.
I knew he was a very intelligent man and had my ideas about how he lived. His pics showed a man who did enjoy life a lot, vacations, drinking and big smiles. Like every cliënt he had a rich history with good and bad moments . In his past a lot went wrong due to his mental illness and he rarely had visitors. In this time when he was so ill I met his son and had a long and interesting talk with him. It actually gave me a clue of who he was. I respect his privacy, so cant tell details. But believe me…..he LIVED.
He was a womanizer and a flirty one. One time after I washed and clothed him I asked him if things were ok and if he needed anything. His reply with a big smile: I wished you had boobs. The next day I said to him…. Mr F I checked, but sorry still none here and we both smiled about it.
He got better and better, which took a very long time and we all doubted he would make it while being so sick. But this tiny body and so strong mind made him win. He never walked alone again, but with help he could walk short distances. And he was there when we moved to the new building and was a guest at the official opening .
His lungs must have been pretty damaged cause he was a heavy smoker.Three times a day we gave him medication for his lungs and 10 minutes later he was in the smokingroom again. In the last weeks he was coughing more and more, but no way to not smoke.
On Tuesday I received the message he died, all quiet….We had a good time together and there was respect and a little trust too.
My tiny big friend I hope you will find your peace now.