Verleden, heden en toekomst.

Ik denk graag na over dingen die ik in mijn leven heb meegemaakt. Meestal ben ik geneigd om te zeggen dat: gisteren is verdwenen, morgen nog komt en alles wat we echt hebben het hier en nu is. Eigenlijk stel ik voor om je niet te teveel zorgen over de toekomst te maken en te genieten van het hier en nu.

Deze week heb ik vakantie, geen werk voor een week dus tijd voor mezelf? Hmm niet echt omdat we hebben gepland om wat werk in ons huis te doen. Het is niet mijn favoriete manier om tijd te besteden, maar men kan niet altijd voorkomen. Na een paar dagen van schilderen in onze woonkamer, besloten we om een dagje eruit te breken en iets anders te doen. Het weer was mooi, zodat we onze spullen inpakten en naar een meertje reden om te genieten van een zonnige middag.

Ik nam mijn e-reader mee en installeerde me in een schaduwrijke plek. Carin lag lekker op haar handdoek te genieten van de warmte van de zon op haar lichaam. Terwijl  ik oudere Heinz Konsalik roman uit de jaren 70 las, maar tegelijkertijd zat te denken en reflecteren.

Veel herinneringen kwamen op tijdens het kijken naar de mensen rondom me, jonge schoolkinderen rondrennend, vol energie. Met mijn ouders gingen  we naar vergelijkbare plaatsen toen ik jong was. Ik hoefde me niet te bekommeren om wat we nodig hadden, alles wat ik hoefde te doen was in de auto springen en spelen in het water. Ik had geen idee hoe mijn ouders zulke dagen ervoeren.

Ik werd meer onafhankelijk en als tiener begon ik meer en meer mijn eigen dingen te doen. Ik was toen al een diepe denker. Altijd zeer bewust van mezelf en mijn gedachten, niet altijd de meest vrolijke gedachten. Zorgen over mijn uiterlijk, over de toekomst, niet echt een  positief gevoel over vele dingen. Ik was een stille jongen, zat mezelf te vergelijken met andere tieners en ik had de neiging om anderen te zien als beter en meer succesvol dan ik. In die jaren begon ik daadwerkelijk te schrijven.

Aan het meer was een jong stelletje met een klein kind. Ze waren behoorlijk druk met het omzien naar haar. Dit bracht herinneringen terug van toen onze kinderen nog zo jong waren. Nooit  een saai moment is een eufemistische manier om het te beschrijven. Altijd nadenken over wat we mee moesten nemen voor onszelf en de drie kinderen en dan voortdurend op zoek naar hen om te checken  of ze oké waren. Ontspannende dagen? Niet echt... Het gaf me een goed begrip van hoe dergelijke dagen moeten zijn geweest voor mijn ouders.

 In die jaren was ik behoorlijk druk met werken en het voorzien in een levensonderhoud voor een gezin met vijf personen. Zorgen over geld en niet veel tijd voor mezelf. Ik was ook nog steeds aan het vergelijken met anderen en had altijd het idee dat anderen beter waren dan ik.  Alsof  hun levens gemakkelijker dan het mijne gingen.

Het hier en nu is gevuld met werken, wandelen, nemen van foto's , lezen, schrijven, koken enzovoort. En zo lang ik mij op het hier en nu richt lijkt het allemaal wel oké voor mij. Wij zijn nog slechts met z’n tweeën en er zijn echt veel rustige momenten. Alle kinderen hebben het huis verlaten en hebben hun eigen huis, hun baan, hun eigen levens. Van een afstand houd je als ouder toch altijd een oogje in het zeil om te checken dat ze allemaal oké zijn.

Toch heb ik soms nog steeds het gevoel dat ik had als een klein jongetje: vergelijken met anderen, ze nemen betere foto's, schilderen beter, enzovoort . Ik maak mezelf kleiner dan ik eigenlijk ben. Kijken naar het leven  voel ik me gelukkig en dankbaar voor alles wat ik deed en doe en voor alle mensen die ik in mijn leven heb . Maar soms kan het ook allemaal  zo nutteloos voelen. Als de negativiteit in mijn gedachten sluipt, de verkeerde manier van denken. Dan ben ik niet op zoek naar de toekomst, alles wat ik deed en doe lijkt dan geen zin te hebben. Waarom ben ik hier? Wat is de zin van het leven, als ik over 100 jaar misschien al  lang vergeten ben. Ik ben me er zeer van bewust wanneer ik  in een dergelijke stemming kom en wil het dan zo snel ik kan weer veranderen.

Zittend aan het meer... stille tijd, tijd om te reflecteren. En dan duiken de gedachten van het ouder worden op. In veel situaties ben ik nu de oudere. Ik weet natuurlijk niet hoe veel jaren er nog voor me liggen, maar als ik me voel zoals ik me nu voel, kijk ik er wel naar uit. Ik merk  wel dat mijn mogelijkheden langzaam afnemen. Iets wat ik niet zoek is meer en meer afhankelijk worden.

Als ik kijk naar de mensen op straat, lopen snel,  rijden snel, gehaast onderweg,  'ergens' heen. Het  lijkt soms voor mij op een bende mieren, we zien ze lopen en dingen verslepen, we hebben geen idee wat ze doen of waar zij heen gaan. Ik probeer de mier te zijn die niet in de parade meeloopt en mijn eigen weg te gaan, snel lopen als ik dat wil en nodig vindt, maar ook vertragen om te ontspannen en reflecteren.

Het verleden maakte me tot wie ik nu ben, vele dingen zijn door de jaren heen veranderd en ik weet niet wat de toekomst in petto heeft voor mij. Ik zal waarschijnlijk altijd mijn ups-en-downs, mijn goede en mijn slechte dagen, mijn twijfels en angsten hebben. Ik heb ze nodig om het verschil te kennen.

Deze oudere man verloor nooit het kind in zichzelf... dus ik heb nog steeds dromen...voor de toekomst

 

Past,  present and future.

 

I reflect a lot on things I experienced in my life. Usually I tend to say that: yesterday is gone, tomorrow is ahead and all we really have is here and now. Actually I suggest not to worry about the future too much and enjoy here and now. This week I am on a vacation, no work for a week so time for myself? Hm not really since we planned to do some work in our house. Its not my favorite way to spend time, but one can not always avoid it.

After a couple of days of painting the walls in our livingroom, we decided to have a one day break and do something different. The weather was  nice so we packed our stuff and went to a small lake to enjoy a sunny afternoon.

I brought my e-reader with me and installed myself in a shadow place. Carin was laying down on her towel enjoying the warmth of the sun on her body and I was reading an older Heinz Konsalik novel from the 70’s, but at the same time thinking and reflecting a lot.

Many memories appeared while watching the people around me, young schoolkids running around, full of energy. With my parents we used to go to similar places when I was young. I didnt have to worry about what we needed to take there, all I had to do was jump in the car and play in the water. I had no clue how my parents experienced such days

I became more independent and as a teen I started to do my own things more and more. I was already a deep thinker then. Always very much aware of myself and my thoughts, not always the most cheerful thoughts. Worries about my looks, about the future, not feeling to positive about many things. I was a silent boy, comparing myself with other teens and I tend to see the others as better and more succesful than me. In those years I actually started to write.

Then at the lake was a young couple with a small child. They were pretty occupied watching after her. That brought back memories of when our kids were so young. Never a dull moment is an euphemistic way to describe it. Always have to think about what we should take with us for ourselves and the three kids and then constantly looking after them to make sure they were ok. Relaxing days?  Not really….  It gave me an understanding of how such days must have been for my parents.

In those years I was pretty busy with working and making a living for a family with five persons. Worries about money and not much time for myself. I was also still comparing myself a lot with others and always had the idea others were better than me. Like their lifes were going easier than mine.

The here and now is filled with working, walking, taking pics a lot, reading, writing, cooking and so on. And as long I focus on here and now it all seems pretty much ok to me. We are just the two of us now and there are really many quiet moments. All the kids have left home and have their own place, their jobs, their own lifes. From a distance you always keep an eye on them anyway as a parent and hope they are all doing ok.  Still I can have the feeling I had as a small kid, comparing with others, they take better pics, paint better and so on. I make myself smaller than I actually am.

Looking at life many times I feel happy and thankful for all I did and for all the people I have in my life. But, sometimes it can also feel so useless. When negativity gets in my mind, the wrong way of thinking. Then I am not looking forward to the future, everything I did and do makes no sense then. Why am I here? Whats the use of life, when in maybe 100 years I am long gone and forgotten. I am very much aware when I get in such a mood and want to change it as fast as I can.

Sitting at the lake… silent time, time to reflect. And then the thought of growing older came up. In many situations I am the older one now. I dont know ofcourse how many years are ahead of me, but if I feel like I feel now, I am looking forward to it. Still I notice my capabilities are going down slowely. What I am not looking forward to is to become more dependent.

 When I watch people on the streets, walking fast, driving fast, in a hurry, going ‘somewhere’. Then it sometimes looks to me like a bunch of ants, we see them walk and carry stuff, we have no clue what they do or where they are going to. I try to be the ant that is not walking in the parade and go my own way, walk fast when I want and need to, but also slow down to relax and reflect.

The past made me who I am now, many things changed over the years and I dont know what the future has in store for me. I will probably always have my ups-and-downs, my good and my bad days, my doubts and fears. I need them to know the difference.

  This older man never lost the child in himself….so I still have dreams left…………..