De geschiedenis van een tafel

 

 In 1982 kreeg mijn vrouw de sleutels van haar eerste appartement in Zeist. Het was hoog tijd dat ze het ouderlijk huis ging verlaten en een plaats voor zichzelf zou krijgen. Mijn zwager en ik hebben de flat geschilderd en maakten er een mooi plekje van.

Op dat moment woonde ik nog in mijn kleine kamer in het ziekenhuis in Rotterdam. Slechts een paar maanden daarvoor  hadden we onze eerste vakantie samen, gingen we naar een kleine bungalow aan de kust in Wijk aan Zee. Twee weken samen leven, samen slapen, samen koken, samen wandelen, genieten van elkaars aanwezigheid. Het was echt moeilijk, onmogelijk eigenlijk, om terug te gaan naar het normale leven, elkaar de hele tijd missen als een gek.

Carin deed dat een heleboel inspanning om haar eigen plaats te krijgen. Het was december 1982 toen het grote nieuws kwam: ze kreeg haar eigen appartement. Een één kamer appartement op de 17e verdieping van een hoog gebouw in Zeist. Het duurde niet lang om er een leuke plek van te maken,  verf, nieuw behang en nieuwe vloerbedekking. We hebben samen het meubilair uitgezocht en kochten een bed, bank, enzovoort. Tijdens de vakantie hadden we al dingen zoals potten en pannen, borden, glazen en wat men zoal nodig heeft in een huis gekocht. De eettafel die we in het appartement gebruikten was een tweedehands picknick tafel met twee kleine banken.

Het idee was dat zij daar zou wonen en ik zou bij haar zijn op mijn vrije dagen. Maar toen het appartement klaar was, was ze bang om er alleen te wonen en de gemakkelijkste stap was... Ik haalde mijn spullen op en verhuisde meteen naar de flat. Heen en weer rijden van Zeist naar Rotterdam, werken in  verschillende diensten.

 In de jaren 80 waren er te veel verpleegkundigen in Nederland en samen met het diploma kreeg je je ontslagpapieren. Ik zou de opleiding in 1984 afronden en we besloten dat ik naar een baan in de omgeving van Utrecht zou zoeken. Tot mijn verrassing kreeg ik nadat ik klaar was met de een baan aangeboden in het ziekenhuis. Dat was wanneer we besloten om te zoeken naar een huis in Rotterdam.  Carin’s oma besloten haar huis te verkopen en al haar kinderen en kleinkinderen wat geld te geven. Ze gaf er de voorkeur aan te geven terwijl ze zelf nog leefde.

We vonden we een mooi nieuw huis in Rotterdam, vijf in plaats van één kamer en een tuin. Alles wat we hadden was wat in het één kamer appartement paste,  zodat je je kunt voorstellen dat we veel vrije ruimte hadden  in ons nieuwe huis. Van het geld dat Carin kreeg kochten we wat  nieuwe meubels, die  was toen al een uitdaging dan, oorzaak:  onze verschillende smaken.  En zelfs vandaag de dag hebben we deze uitdaging nog vaak.  

De gemeenschappelijke smaak bleek grenen te zijn. Dus bezochten we diverse winkels die oude grenen meubels verkochten. Terugkijkend was  er toen erg veel hout in ons huis. We waren toen nog met ons tweeën , maar hebben een grote eettafel met 3 stoelen en een oude kerkbank gekocht. Het idee achter die keuze was dat we een groot  gezin  met misschien vier kinderen wilden. En dit is waar de eettafel in ons leven komt en er na al die jaren nog steeds is.

Carin graag breng wijzigingen aan in het huis, geïnspireerd door haar baan waarin ze met behang, verf en kleuren werkt. In Rotterdam het kon gebeuren dat ik het huis in de ochtend verliet en een compleet gewijzigde woonkamer aantrof wanneer ik na het werk thuis kwam. In 1998 zijn we verhuisd naar onze huidige woning in Veenendaal. De eettafel verhuisde mee. Onlangs besloten we veranderingen aan ons huis aan te gaan brengen en wij willen het zelfs mooier maken dan het al is.

 Toen kwam de discussie over het veranderen  van meubilair en we gingen ons ook oriënteren in diverse winkels. En dat was exact het moment dat ik me  realiseerde hoezeer l ik ben verbonden met de meubels die we nu hebben. Ik heb graag dingen met een verhaal erachter. En in mijn gedachten ging ik terug in de tijd. Zittend aan de eettafel kwamen  veel herinneringen (aan de eettafel gerelateerd) naar boven. Wandelen door de oude stad Gouda, het ontdekken van een winkel waar ze oude grenen meubels verkochten. Naar binnen gaan en de geur van geschiedenis en oud hout ruiken. Het moment dat we de tafel en de oude kerkbank hebben gekocht, het moment dat deze werden afgeleverd bij ons thuis.  De volgende morgen wakker worden, de woonkamer gevuld met de geur van dennenhout.

De maaltijden die we hadden aan deze tafel met zo veel mensen, de lange avonden praten en drinken met vrienden, het avondeten,  kaarten met Gretl  en Fritz onze oude buren die nu al zolang geleden zijn overleden. De kinderen die zaten aan deze tafel vanaf het moment dat ze baby’s waren tot nu, nu ze volwassenen zijn, de kleinkinderen die nu hun maaltijden aan de tafel gebruiken. De tijden dat  ik tekeningen en schilderijen aan de tafel maakte. Het schrijven van de enveloppen voor de geboortekaartjes van onze drie kinderen en de tijd van het schrijven van de kerstkaarten, ik vergat iets onder de kaart te leggen en vervolgens  werd ‘vrolijk Kerstfeest’ ingedrukt in het zachte grenen hout.

Deze tafel was bij ons in goede en slechte dagen, we lachen en huilen aan deze tafel, in verschillende huizen en plaatsen, uiterlijk soms anders als gevolg van nieuwe verf en kleuren. Ik kan gewoon het idee niet uitstaan,  het idee dat ze zal worden vervangen voor een nieuwe, zonder verhalen, zonder herinneringen...

Misschien ben ik een sentimentele dwaas, het spijt me, maar ik wil meer herinneringen maken aan DEZE tafel, alleen deze tafel... sorry Carin...

 

 

 

The history of a table

In 1982 my wife got the keys from her first appartement in Zeist. It was about time she would leave home and have a place for herself. Me and my brother in law did the painting and made it look nice.

At that time I was still living in my small room in the hospital in Rotterdam. Just a few months before that we had our first vacation together, we went to a small bungalow at the seacoast in Wijk aan Zee. Two weeks living together, sleeping together, cooking together, walking together, enjoying each others presence. It was really hard, impossible actually, to go back to normal life, missing each other all the time like crazy.

So Carin did a lot of efford to get her own place. It was december 1982 when the great news was there:  she got her own appartement. A one room appartement on the 17th floor of a high building in Zeist. It didnt take much time to make it a nice place, just paint, new wallpaper and new floorcover. We did look for the furniture together and bought a bed, couch and so on. During the vacation we already bought stuff like pots and pans, dishes, glasses and whatever one needs in a house. The dining table we used in the appartement was a second hand picknick table with two small benches.

The idea was that she would live there and I would be with her on my days off. But, when the appartement was finished she was afraid to live alone and well the easiest step was…. I took my stuff and moved in right away. Driving back and forth from Zeist to Rotterdam, working different shifts.

In the 80s there were too many nurses in Holland and along with the diploma you got fired. I would finish the nursingschool in 1984 and we decided I would look for a job in the area Utrecht.  To my susrprise after I finished the nursingschool, the hospital offered me a job. That was when we decided to look for a house in Rotterdam. Carins grandmom decided she would sell her house and give all her kids and grandkids some money. She prefered to give it while being alife.

We found a nice new house in Rotterdam, five instead of one room and a garden too. All we had was what fitted in the one room appartement, so you can imagine we had a lot of free space in our new house. From the money Carin got we bought ourselves some new furniture, which was already a challenge then, cause of our different tastes and even today we face that challenge many times.

The common taste turned out to be pinewood. So we went to some stores who sold old pine furnitures. Looking back it was a lottttttttt of wood in our house then. We were just the two of us still, but bought a big dining table with 3 chairs and an old church bench. The idea behind that choise was we wanted a big family with maybe four kids.  And this is where the dining table comes in our life and is still here after all these years.

Carin likes to make changes in the house a lot, inspired by her job in which she works with wallpaper, paint and so on. In Rotterdam it could happen I left the house in the morning and find a complete changed livingroom when coming home. In 1998 we moved to our present house in Veenendaal. The dining table moved with us. Recently we are making repairs to our house and we want to make it look even nicer than it already does.

Then came the discussion about changing furniture and we even went to some shops to look for it. And that was the exact moment I realised how much I am attached tot he furniture we have now. I like things with a story behind it. And in my mind I went back in time. Sitting at the dining table many memories related to the dining table popped up.  Walking through the old city Gouda, discovering a shop where they sold old pine furnitures. Going inside and smelling the smell of history and old wood. The moment we bought the table and the old church bench, the moment they deliverd it at our house. Waking the next morning, the living smelling with pine.

The meals we had at this table with so many people, the long evenings talking and drinking with friends, the evenings we played cards with Gretle and Fritz our ould neighbours who are long gone now. The kids who were sitting at that tabel from the time they were babies till today being adults, the grandchildren who have their meals at it now. The times when I was making drawings and paintings at the table. Writing the envellopes for the birthcards of our three kids and the time when I was writing the Christmas cards, forgot to put something under the card and then ‘Merry Christmas’ was pressed in the soft pine wood.

This table was with us in good and bad days, we did laugh and cry at this table, in different houses and places, looking different due to new paints and colors.  I simply can not stand the idea that it will be replaced for a new one, one with no stories, with no memories….

Maybe I am a sentimental fool, I am sorry for it, but I want to create more memories with THIS table, just this one….sorry Carin…..