Wij willen het beste voor onze bewoners?

Het antwoord is Ja natuurlijk. Maar de meer belangrijke volgende vraag is: wat wil de bewoner? En het is een vraag die over het algemeen moeilijk te beantwoorden is, maar zeker wanneer je werkt met psychiatrische bewoners.

Het leven is gevuld met vele keuzes elke dag en de manier waarop we beslissen wat te doen is verschillend. Het begint allemaal met je persoonlijke keuzes natuurlijk en dat wordt beïnvloed door de omstandigheden en je voorkeuren. Welke tijd wil je  wakker worden, wat wil je te eten, welke kleding wil je dragen en zo verder. In een perfecte wereld zou absolute vrijheid van keuze en alles mogelijk zijn. Geen beperkingen, geen mensen die zich met je bemoeien, geld genoeg...

Ons leven en keuzes zijn beperkt, zoals ik al zei. Er is geen absolute vrijheid en er zijn dingen die wij gewoon moeten doen. Gewoon om te leven bijvoorbeeld... We moeten werken om geld te verdienen. We moeten opstaan en de dag beginnen. Iedere persoon heeft zijn eigen strategie om het beste van zijn/haar leven te maken. Maar wij voelen ons niet altijd vrij, toch denken we graag dat we hoe dan ook een keuze hebben.

Hoe is dat wanneer je een bewoner in een verpleeghuis bent?

Meestal zijn het wat oudere mensen, mensen die al jaren geleefd hebben. Zij werden geboren en groeiden op, gingen naar school, hadden een baan en een gezin. Hebben veel beslissingen genomen in hun leven, hadden te maken met geld en geldzaken, hadden een huis, enzovoort. Dan is er ergens iets mis gegaan en ze werden in een verpleeghuis opgenomen . Dit is natuurlijk een mogelijk scenario in een notendop en elk verhaal is uniek en verschillend.

Van relatieve vrijheid naar wennen aan een institutioneel leven. En wat betekent dat? In ons leven zijn we iemand, een persoon met een sociale status. We hebben een mening over de wereld en de politiek, ideeën en dromen over ons huis en de vakanties, of hoe we een weekend willen doorbrengen. We gaan werken of zijn een moeder/vader, hebben verantwoordelijkheden en moeten dingen plannen. We kunnen zelf de verantwoordelijkheid nemen en kiezen.

Vanaf het moment dat je in een verpleeghuis moet gaan leven…. verandert alles!

Meestal zijn het grote gebouwen met een gemeenschappelijke voordeur. Je hebt een kamer, jouw kamer, maar elke medewerker heeft een sleutel en kan op elk moment binnen komen.  Je hebt een bed en meestal is dat is niet het bed wat je had, zelfs niet het kussen dat je had thuis. Wat persoonlijke bezittingen... een kleine tafel, een stoel, je kleren –met een naamsticker erin- , je radio en tv, wat schilderijen of foto's. Ja het is jouw kamer, anders ingericht dan de kamer van je buurman of buurvrouw, dat klopt.

Stel je voor liggend in bed, half slapend of slapend. Hoe zou je je voelen wanneer... iemand in je kamer binnenstapt en zegt dat het  tijd is voor je medicatie en om uit bed te komen en je te wassen en aan te kleden? Hij/zij opent je kledingkast en beslist welke kleding je zult dragen. Dan vertelt diegene je om je uit te kleden en zegt ook nog ‘vandaag is het douche-dag’. Daarna word je meegenomen naar een woonkamer waar meer mensen zitten te ontbijten. Dan komt de postbode, iemand pakt je post en stuurt dat door naar je sociale of financiële contactpersoon. Er klinkt muziek in de woonkamer, maar niet de muziek waar jij graag naar luistert. In de avond vertelt iemand je dat het tijd is om te gaan slapen. Maar eigenlijk zou je nog graag een beetje willen lezen, of naar je favoriete tv-programma kijken. Voordat je het weer lig je in bed en is er weer een dag (welke eigenlijk?)  voorbij

En zo gaat het de hele dag... mensen zijn aardig voor je,  maar je bent wel voor een groot deel van hen afhankelijk. Zij dicteren je dag, ze nemen je vrijheid voor een belangrijk deel weg.

Het is niet precies hoe het gaat, ik weet het, maar ik schets het op deze manier in een poging om een idee te geven wat er kan gebeuren met mensen die moeten leven in een verpleeghuis. Het is maar een dunne lijn tussen vrijheid of wonen in een verpleeghuis met veel regels.

Dus we willen dat het beste voor onze bewoners was de eerste vraag?... dan zullen we de bewoners moeten vragen wat zij willen. Hoe kunnen wij hen zo veel mogelijk in staat stellen hun ‘oude’ leven voort te zetten zoals ze gewend waren?

Perfectie bestaat hierin niet, maar we kunnen het ten minste proberen te benaderen!

 

We want the best for our cliënts?

The answer is yes ofcourse. But the more important next question is: WHAT does the cliënt want? And its a question thats hard to answer in general, but more specific when you work with psychiatric cliënts.

Life is filled with many choices every day and the way we decide what to do is various. It all starts with your personal choices ofcourse and that is influenced by the circumstances you are in and your preferences. What time you want to wake up, what do you want to eat, what do you want to wear and so on. In a perfect world you would have absolute freedom of choice and everything would be possible. No limitations, no people who bother, enough money….

Our life and choices are limited as I said. Theres no absolute freedom and there are things we just have to do. Simply to make a living for instance.. we need to make money. We have to get up and start the day. Every person has its own strategy to make the best of his/her life. Yet we do not feel free, but we like to think we have a choice anyway.

Hows that when you are a cliënt in a nursinghome?

Usually they are older people, people who lived many years already. They were born and raised, went to school, had a job and a family. Took many descisions in their life, had to deal with money and money issues, had a house and so on. Then something went wrong and they were taken to a nursinghome. Thats a scenario in a nutshell ofcourse and  every story is unique and different.

From relatively freedom they have to get used to an institutional life. And what does that mean? In our life we are someone, a person with a social status. We have an opinion about the world and politics, ideas and dreams about our house and vacations, or how we want to spend a weekend. We go to work or are a mom/dad, we have responsibilities and need to plan things. We can take responsibility and make a choise.

The moment you start living in a nursinghome……. everything changes !

Usually its big buildings with a shared frontdoor. You have a room, your room, but every staffmember has a key and can enter at any moment. You have a bed and usually thats not the bed you had, most of the times not even the pillow you had at home. Some personal belongings…a small table, a chair, your clothes, your radio and tv, some paintings or pics. Yes your room is different from your neighbours room, thats true.

Imagine while laying in bed, still a bit sleepy or sleeping . How would you feel when….. someone just comes in your room and says its time to take your medication and tells you its time to get out of bed and get dressed? He/she opens your wardrobe and decides which clothers you will wear. Then tells you to get undressed and says today is showerday. After that you are taken to a livingroom where more people are sitting and have breakfast. Then the postman comes and someone picks up your mail and sends it to your social or financial contactperson. Theres music in the livingroom, but not the music you like. In the evening someone tells you its time to go to sleep, but actually you would like to read a bit, or watch your favorite tv programm. But before you know you are in your bed and again a day (which one actually?)  is gone.

And so it continues the whole day… people are nice to you, but you depend on them a lot. They sort of dictate your day, they take away your freedom.

Yes its not exactly how it goes, I know, but I paint it this way in an attempt to give an idea what can happen to people who have to live in a nursinghome. Its a thin line between being free or live in a nursinghome with many rules.

So we want the best for our cliënts was the initial question…… then we HAVE to ask the cliënt what they want. How did he/she do things at home and can we provide as much as possible to continue their life as they were used to.

Perfection doesnt excist, but we can at least try to get as close as we can !