En soms……

Het is weer de periode voor Kerstmis in de wereld. Een tijd van gezelligheid, de korte dagen, de Kerstmuziek en uiteraard de versieringen in en buiten de huizen. Van Kerst word ik altijd een beetje sentimenteel of zelfs melancholiek. Het is voor mij ook de tijd van terugkijken en reflecteren op het afgelopen jaar. Tegenwoordig kijk ik niet alleen meer terug op het afgelopen jaar, maar ook op mijn leven tot nu toe.

 

Het kijken naar Kerstfilms en het luisteren naar de (vooral oude) Kerstmuziek roept bij mij een beeld op van een soort ideale wereld.

 

Maar tegelijkertijd leven we ook in een wereld met zorgen.

Denk ik het allemaal wel te weten en begrijpen, dan is er rust en tevredenheid. Meestal is dat maar van korte duur eigenlijk. Dan komt de onrust weer, de gedachten die maken dat ik de oneerlijkheid in de wereld maar moeilijk kan accepteren. Maar ook de irritaties over hoe mensen soms kunnen zijn en handelen. Dan kan ik denken dat het vroeger allemaal beter en anders was. Inmiddels kan ik 59 jaar terugkijken, maar door de digitale revolutie nog veel verder teruggaan in de tijd. Om dan helaas tot de conclusie te komen dat de geschiedenis zich werkelijk blijft herhalen.

Als kind leefde ik een redelijk onbezorgde jeugd en had een beperkt bewustzijn van wat zich zoal in de wereld afspeelde. Ik was immers in mijn eigen kleine wereld en er waren niet veel externe invloeden. Het was simpel, een gezin met uiteindelijk vijf kinderen, hardwerkende ouders, school en familiebezoek. Buiten spelen deed ik vaak en was dan met vriendjes de grotemensenwereld aan het nadoen. De kleine dingen waren reden tot blijdschap, een paar nieuwe schoenen, een zwemabonnement, vakantie naar Drenthe, een patatje een ijsje.

Toen ik ouder werd kwamen er meer en meer indrukken bij en werd mijn wereld langzaamaan groter en daarmee kwamen ook de vragen. De invloeden van andere mensen namen toe, familie, klasgenoten, leraren. De hoeveelheid informatie nam ook enorm toe door de televisie, het ontstaan van reclame, postorderbedrijven, de sinterklaas catalogussen en nog later internet.

Ik heb werkelijk geprobeerd de wereld en de mensen te begrijpen en doorgronden.

Nu realiseer ik me dat het allemaal werkelijk te groot en te veel is om te kunnen begrijpen en doorgronden. De waarheid lijkt niet te bestaan, alleen ieders eigen perceptie van een waarheid.

Na mij zijn meerdere generaties geboren en die groeien ook op. Gaan zij door dezelfde fasen in het leven? Zitten zij met dezelfde vragen en onduidelijkheden? Ik vrees van wel, alleen op een andere manier, zoals ik dat waarschijnlijk anders heb ervaren dan mijn ouders en voorouders. Ik heb vrouw, kinderen en kleinkinderen. Nieuwe wereldburgers met de toekomst nog open voor zich.

En soms……

Baart de groei van de wereldbevolking me zorgen, omdat het aantal mensen in een zodanig tempo toeneemt dat het onvermijdelijk zal leiden tot grote problemen. We hebben de natuurlijke selectie grotendeels uitgeschakeld en zijn door toenemende wetenschappelijke ontwikkeling in staat vele levens te redden. Deze mensen zouden in vroeger tijden overlijden.

De menselijke behoeften zijn enorm veranderd, iedereen wil meer, groter, beter en vaker dan de ander. Daarvoor is een industrie ontstaan die in al deze behoeften grotendeels kan voorzien. Het gaat dan om kleine -bijvoorbeeld diversiteit in voedingsmiddelen -, maar zeker ook om grote zaken -auto’s, vliegreizen, elektrische apparatuur- die dan weer invloed hebben op het milieu. Industrie vervuilt, en ook de geproduceerde producten zijn veelal vervuilers. Met onder andere een plasticberg tot gevolg, maar ook uitstoot van allerlei schadelijk stoffen die het milieu waarschijnlijk onherstelbare schade toebrengen.

Over verdienmodellen dan, bijna alles kost tegenwoordig geld. De mens is druk op zoek naar manieren om de geldstromen zijn kant op te laten gaan. Dat kunnen individuen zijn, maar ook organisaties, gemeentes, belastingdienst en de overheden zijn hier druk mee. Geld is belangrijk om in het levensonderhoud te kunnen voorzien, maar ook om begrotingen sluitend te krijgen. Daar is naar mijn oordeel niets mee mis. Waar het volgens mij wel misgaat is de zucht van mensen naar wat ik al eerder schreef: meer, groter, beter en vaker dan de ander. De motivatie is er dan veelal op gericht de ander als in een competitie te verslaan. En het zal wel een trekje van de natuur van de mens zijn denk ik. Omdat ook daar waar het vroeger niet (alleen) om geld ging er ook al de drang was om de buren je welstand te tonen.

En soms….

Voel ik me bestolen door de overheid, gemeente, bank, pensioenfonds en dergelijke instanties. Op allerlei sluwe manieren nemen ze geld weg onder het mom van dienstverlening. Geld waar ik hard voor heb gewerkt en werk. De regeltjes zijn zodanig ingericht dat de keuze die je maakt er automatisch toe leidt dat er geld naar de instantie stroomt. Belasting over belasting, Corona gebruiken om het afleveren van vuil in te perken en wil je meer? Dan uiteraard extra betalen, hypotheek met boetes als je wilt overstappen, pensioen waar je als je eerder wilt stoppen een behoorlijke korting op de uiteindelijke uitkering oploopt, parkeergelden en andere heffingen die stijgen, de lijst is veel langer.

En dan is er natuurlijk nog de Europese Unie, ik weet er niet alles van, maar heb uiteraard wel indrukken. Als land dragen we fors bij in de financiering van deze organisatie, we betalen meer dan we ontvangen. Daardoor ontstaat er een groot budget (165 miljard voor 2021) dat vanuit Brussel wordt beheerd en uitgegeven. Er zijn de salarissen en onkostenvergoedingen van de euro parlementariërs, geld dat naar ‘arme landen’ wordt gestort, ondersteuning van allerlei verbetermaatregelen qua milieu en internationale samenwerking. De euro parlementariërs worden goed betaald (ca. 10.000 euro per maand inclusief onkostenvergoedingen). Ik heb met eigen ogen gezien hoe een land was omgegaan met de EU steun. Een snelweg voorzien van een bordje ‘gerealiseerd met EU steun’. De snelweg stopt na een paar kilometer abrupt, het geld was op? Nee een groot deel van het geld was weggesluisd naar een corrupte overheid.

Onze eigen overheid die in complete verwarring lijkt te zijn, of toch niet? Het lijkt soms werkelijk net of de Coronacrisis af en toe tegen ons als burgers wordt gebruikt. Alsof de maatregelen een soort test zijn hoe we beter onder de duim kunnen worden gehouden en de absolute macht bij de regering ligt. De accijnzen op benzine, energie en tabak, de melkkoeien van de overheid. Aan de ene kant propageren dat we als natie gezonder moeten gaan leven, tegelijkertijd er wel voor zorgen dat de geldstroom die ongezonde en milieuvervuilende artikelen genereren wel blijft binnenkomen. Ik hoor mijn vader nog zeggen: ‘dat kwartje van Kok, wanneer wordt dat eens van de benzineprijs afgehaald?’. Hij heeft het niet mogen beleven en ik vrees dat ook ik het niet zal mogen meemaken.

Door de complexiteit (en omvang van de bevolking) van de wereld worden zaken ook gemakkelijk vergeten en alleen als er weer eens een documentaire wordt gemaakt is het ineens weer van ’oh ja, dat is of was ook zo…’.

Iedereen is druk met zijn of haar leven en probeert er het beste van te maken en uit te halen. Individualisering, consumptiemaatschappij, 24 uurs economie, digitalisering, alles waarvoor je vroeger de deur uit moest kun je nu thuis hebben. En toch zoeken mensen het geluk in dure buitenland vakanties want dat klinkt zo lekker als je erover kunt vertellen. Haast om de bucketlist af te werken, haast om naar morgen, overmorgen en volgend jaar te komen. Geen tijd om stil te staan en gewoon even te genieten van fluitende vogels en het geruis van de wind en zee.

Ik heb het vooral gehad over Nederland en dat is eigenlijk al ingewikkeld genoeg. Als ik dan ook nog eens uitzoom op mondiaal niveau wordt het nog een stuk complexer en onbegrijpelijker.

Wereldleiders die welhaast krankzinnig lijken. Bezeten van macht en geld, maatregelen instellen die hun macht verder vergroot en hen bijna onaantastbaar maakt. Iedereen ziet het, maar niemand durft echt wat te doen. De enkeling die iets probeert wordt uitgeschakeld en de andere landen zijn bang voor een verstoring van het evenwicht. Stel dat er crisis komt en hun eigen koninkrijkje instort.

De (in vele opzichten) afhankelijkheid van andere landen geeft onzekerheid en er hoeft maar iets te gebeuren of er worden wederzijds sancties ingesteld. Verschuivingen in de machtsposities die nieuwe onzekerheid en extra afhankelijkheid geven.

De anonimiteit is sterk toegenomen en ik denk daardoor ook de individualiteit. Er is minder onderlinge verbondenheid en betrokkenheid tussen mensen. Alleen als er bijvoorbeeld een voetbalwedstrijd van het nationale team is, is er ineens sprake van ‘wij Nederlanders’. Verder is er vooral contact via sociale media wat eigenlijk een schijnbetrokkenheid lijkt te zijn. Daarnaast veroorzaakt de anonimiteit een zo genaamd soort onzichtbare heldengedrag. En dat is cynisch bedoeld, voor mij betekent het dat mensen op sociale media meningen delen die zij anders (bijvoorbeeld in het gezicht van degene die zij willen aanspreken) niet durven uiten. De meest gruwelijke opvattingen duiken op en kunnen mensen diep kwetsen.

En soms…

Kan ik me vreselijk irriteren aan reclames waarbij het filmpje soms helemaal niets over het product zegt of er weer een concurrentiestrijd is tussen de supermarkten, onze bekende Nederlanders die te pas en te onpas hun gezicht moeten laten zien in de zoveelste kopie van een quiz of serie , goede doelen waarvan we er al teveel hebben en die vaak een duur management in dienst hebben, gevechten voor gelijkheid en erkenning want stel dat je wordt achter gesteld of je geen gender neutraal toilet (wat dat dan ook mag zijn) zou hebben en de oeverloze discussies over het afschaffen van Nederlandse tradities waar geen mens tot kort geleden kwaad in zag, medeweggebruikers die als idioten jagen op weg naar, ja geen idee eigenlijk waarheen maar in ieder geval gehaast, mensen in het algemeen.

De tweedeling in de maatschappij neemt hand over hand toe. Partijen staan lijnrecht tegenover elkaar en bestrijden elkaar met woorden. Opvattingen kunnen steeds minder worden uitgesproken want voor je het weet heb je iemand of een groep beledigd. Waar tegelijkertijd groepen zich steeds vaker luidkeels uitspreken om hun gelijk of recht te halen of erkenning te krijgen.

Te vaak moeten er excuses worden gemaakt als wéér een nieuwe groep zich te kort voelt gedaan.

Ik weet vaak niet meer goed wat ik wel of niet kan geloven of waarop ik kan vertrouwen. Ik neem de telefoon niet meer op als ik het nummer niet ken. Ik klik niet meer op berichten die ik in mijn email, whatsapp of Facebook binnenkrijg. Er zijn te veel fraudeurs actief die proberen in je systemen binnen te dringen om je geld of informatie afhandig te maken.

En soms….

Raak ik verward in deze complexe wereld en trek me dan terug in mijn eigen kleine wereld die zo heerlijk simpel voor me is. Uiteindelijk is de basis ook simpel als je dat wilt: eten, drinken, gezin, huis, familie, werk, ontspanning. Voor mij ook ongeveer in deze volgorde alhoewel die bij tijd en wijle ook wijzigt.

Het allerbelangrijkste is dat ik leef en geniet van het moment in plaats van me te verliezen in de wereld en alles wat plaatsvindt en waarop ik weinig of geen invloed heb. Als ik te veel schrijf over wat er volgens mij speelt loop ik het risico te eindigen als onheilsprofeet en dat is iets wat ik niet wil zijn. Ik vind mezelf een realist die nadenkt over alles wat op mijn weg komt en daar dan een (mijn) betekenis aan geef om deze vervolgens op te schrijven. Mijn verhalen schrijven zich veelal zelf zodra ik achter de computer ga zitten. Het denkproces heeft dan al plaatsgevonden en de losse onderdelen hebben hun onderlinge verbinding gekregen in mijn hersenpan.

Ik heb al zoveel geschreven en de gedachten stromen zijn eindeloos. Steeds weer nieuwe inspiratie en weer een poging om het te schrijven zoals ik het denk. Met vallen en opstaan maar zonder opgave. Vaak praat en denk ik over vroeger zeker naarmate ik ouder word. Vroeger als vergeelde foto's, oude filmpjes in zwart wit, herinneringen aan hoe het allemaal ooit was. Dan weer denk ik aan de toekomst die nog voor me ligt. Wachtend om in te vullen met de dingen die ik belangrijk vind. Het allerbelangrijkste is en blijft het hier en nu. Dit moment waarop ik achter een computer zit en rustig nadenk over een volgende zin. In alle rust op mijn kamer met rustige klassieke muziek op de achtergrond en mijn verzamelingen om me heen, de schilderijen die ik heb gemaakt, boeken, fotocamera's. Maar vooral de rust in mijn hoofd door te schrijven en mijn vingers die de toetsen beroeren en woorden produceren.

En soms….

Uiteindelijk gaat alles en iedereen voorbij, dat is simpelweg een feit. De ene persoon of gebeurtenis laat meer indrukken achter dan de ander, maar ook die vervagen met de tijd. Hoe druk iemand zich ook maakt, het gaat voorbij. Moet ik dan maar gewoon gaan liggen en alles aan me voorbij laten gaan? Dat denk ik niet, er is nog veel wat ik wil doen en waar ik van wil en kan genieten in dit leven. Anders is het alles bij elkaar wel een triest en somber verhaal. Terugkijken is prima, vooruitkijken ook, maar nogmaals: er is alleen maar het hier en nu waar ik beter maar van kan en mag genieten.

Gelukkig is dat allemaal maar ‘soms’.

Verder leid ik voor de overige 95% een superfijn en mooi leven met mijn vrouw, kinderen, kleinkinderen en alle andere mensen die in mijn leven zijn. Ik verveel me zelden of eigenlijk nooit. Altijd verzin ik wel weer iets nieuws om over te schrijven, te fotograferen of lezen.

Ik wens iedereen mooie Kerstdagen en een gezond, liefdevol en positief 2022

 

 

And sometimes…

It's the Christmas season in the world again. A time of conviviality, the short days, the Christmas music and of course the decorations in and outside the houses. Christmas always makes me a little sentimental or even melancholy. It is also a time for me to look back and reflect on the past year. Today I don't only look back on the past year, but also on my life so far.

 

Watching Christmas movies and listening to the (mainly old) Christmas music conjures up an image for me of a kind of ideal world.

 

But at the same time, we also live in a world of worries.

If I think I know and understand it all, then there is peace and contentment. This is usually only short-lived. Then the restlessness comes again, the thoughts that make it difficult for me to accept the unfairness in the world. But also, the irritations about how people can sometimes be and act. Then I can think that things used to be better and different. I can now look back 59 years, but because of the digital revolution I can go much further back in time. Unfortunately, then we conclude that history really keeps repeating itself.

As a child I lived a carefree childhood and had a limited awareness of what was going on in the world. After all, I was in my own little world and there weren't many outside influences. It was simple, a family with eventually five children, hardworking parents, school, and family visits. I often played outside, and I was imitating the grown-up world with friends. The little things were cause for joy, a pair of new shoes, a swimming subscription, a holiday to Drenthe, some fries, and an ice cream.

As I got older more and more impressions came and my world gradually expanded and with that came the questions. The influences of other people increased, family, classmates, teachers. The amount of information also increased enormously due to television, the emergence of advertising, mail order companies, the Sinterklaas catalogs and later the Internet.

I have really tried to understand and fathom the world and the people.

Now I realize that it is too big and too much to understand and fathom. The truth doesn't seem to exist, just everyone's own perception of a truth.

Several generations were born after me and they are growing up too. Do they go through the same stages in life? Do they have the same questions and uncertainties? I'm afraid so, just in a different way, as I probably experienced it differently than my parents and ancestors. I have wife, children, and grandchildren. New world citizens with the future still open to them.

And sometimes…

the growth of the world's population worries me, because the number of people is increasing at such a rate that it will inevitably lead to major problems. We have largely eliminated natural selection and are able to save many lives through increasing scientific development. These people would die in ancient times.

Human needs have changed enormously, everyone wants more, bigger, better and more often than the other. To this end, an industry has emerged that can largely meet all these needs. This concerns small items - for example diversity in foods - but certainly also large items - cars, air travel, electrical equipment - which in turn have an impact on the environment. Industry pollutes, and the products produced are often polluters too. This results in, among other things, a plastic mountain, but also emissions of all kinds of harmful substances that are likely to cause irreparable damage to the environment.

When it comes to revenue models, almost everything costs money these days. People are busy looking for ways to let the money flows go their way. This can be individuals, but also organizations, municipalities, tax authorities and governments are busy with this. Money is important to be able to provide for a living, but also to balance budgets. There is nothing wrong with that in my opinion. What I think goes wrong is people's desire for what I wrote before: more, bigger, better, and more often than the other. The motivation is then often aimed at beating the other as in a competition. And I think it must be a trait of human nature. Because even where it used to be not (just) about money, there was already the urge to show the neighbors your wealth.

And sometimes….

I feel robbed by the government, municipality, bank, pension fund and similar bodies. They take money in all sorts of cunning ways under the guise of service. Money, I have worked hard for and work for. The rules are designed in such a way that the choice you make automatically leads to money flowing to the institution. Tax over tax, using Corona to limit the delivery of dirt and do you want more? Then of course paying extra, mortgage with fines if you want to switch, pension where you incur a considerable discount on the final payment if you want to stop early, parking fees and other levies that rise, the list is much longer.

And then there is of course the European Union, I don't know everything about it, but of course I have impressions. As a country, we contribute significantly to the financing of this organization, we pay more than we receive. This creates a large budget (165 billion for 2021) that is managed and spent from Brussels. There are the salaries and expense allowances of the euro parliamentarians, money that is deposited to 'poor countries', support for all kinds of improvement measures in terms of the environment and international cooperation. The euro parliamentarians are well paid (approx. 10,000 euros per month including expense allowances). I saw with my own eyes how a country had dealt with EU aid. A highway with a sign 'realized with EU support'. The highway stops abruptly after a few kilometers, ran out of money? No, a large part of the money was diverted to a corrupt government.

Our own government that seems to be in complete confusion, isn't it? Sometimes it really seems like the Corona crisis is occasionally used against us as citizens. As if the measures are a kind of test of how we can be better kept under control and the absolute power rests with the government. The excise duties on petrol, energy and tobacco, the government's dairy cows. On the one hand, promoting that we as a nation should start living healthier, at the same time ensuring that the flow of money generated by unhealthy and environmentally polluting items continues to flow. I can still hear my father say: 'that quarter from Kok, when will that be deducted from the petrol price?' He was not allowed to experience it and I fear that I will not be able to experience it either.

Due to the complexity (and size of the population) of the world, things are also easily forgotten and only when a documentary is made again is it suddenly like 'oh yes, that is or was also so…'.

Everyone is busy with his or her life and trying to make the most of it and get the most out of it. Individualization, consumer society, 24-hour economy, digitization, everything that used to require you to leave the house can now be found at home. And yet people look for happiness in expensive holidays abroad because that sounds so good when you can talk about it. Hurry to finish the bucket list, hurry to get to tomorrow, the day after tomorrow and next year. No time to stand still and just enjoy the birdsong and the sound of the wind and sea.

I mainly talked about the Netherlands and that is complicated enough. If I then also zoom out on a global level, it becomes even more complex and incomprehensible.

World leaders who seem almost insane. Possessed of power and money, institute measures that further increase their power and make them almost untouchable. Everyone sees it, but no one really dares to do anything. The individual who tries something is eliminated and the other countries are afraid of a disturbance of the balance. Suppose a crisis comes and their own kingdom collapses.

The (in many respects) dependence on other countries creates uncertainty and one only has to do something, or sanctions are imposed on each other. Shifts in positions of power that create new insecurity and additional dependence.

Anonymity has increased greatly, and I think so has individuality. There is less interconnectedness and involvement between people. Only when, for example, there is a football match of the national team, there is suddenly talk of 'we Dutch'. Furthermore, there is mainly contact via social media, which seems to be a sham involvement. In addition, the anonymity causes what is called a kind of invisible hero behavior. And that is meant cynically, for me it means that people share opinions on social media that they otherwise (for example in the face of the person they want to address) dare not express. The most horrific views emerge and can hurt people deeply.

And sometimes…

Can I be terribly annoyed by commercials where the film sometimes says nothing at all about the product or there is another competition between the supermarkets, our famous Dutch who have to show their faces in the umpteenth copy of a quiz or series , charities of which we already have too many and which often employ expensive management, fights for equality and recognition because suppose you are left behind if you do not have a gender neutral toilet (whatever that may be) and the endless discussions about the abolition of Dutch traditions that no one saw any harm in until recently, fellow road users who hunt like idiots on their way to, yes, no idea where to, but in any case rushed, people in general.

The dichotomy in society is increasing hand over hand. Parties are diametrically opposed and fight each other with words. Opinions can become less and less pronounced because before you know it you have offended someone or a group. At the same time, groups increasingly speak out loudly to claim their rights or to gain recognition.

Too often an apology has to be made when, yet another new group feels shortchanged.

I often don't know what to believe or not to believe or rely on. I don't answer the phone if I don't know the number. I no longer click on messages that I receive in my email, WhatsApp or Facebook. There are too many fraudsters out there trying to get into your systems to steal your money or information.

And sometimes….

I get confused in this complex world and then withdraw into my own little world that is so wonderfully simple to me. Ultimately, the basics are also simple if you want it: food, drink, family, home, family, work, relaxation. For me also roughly in this order, although it changes from time to time.

The most important thing is that I live and enjoy the moment instead of getting lost in the world and everything that happens and over which I have little or no influence. If I write too much about what I think is going on I risk ending up as a prophet of doom and that's something I don't want to be. I consider myself a realist who thinks about everything that comes my way and then gives it a (my) meaning and then writes it down. My stories often write themselves as soon as I sit in front of the computer. The thinking process has already taken place and the separate parts have acquired their mutual connection in my braincase.

I've written so much, and the thoughts are endless. Again, and again new inspiration and yet another attempt to write it the way I think it. With trial and error but without giving up. I often talk and think about the past, especially as I get older. Formerly as yellowed photos, old films in black and white, memories of how it all used to be. Then again, I think about the future that is still ahead of me. Waiting to fill in with the things I care about. The most important thing is and remains the here and now. This moment when I sit in front of a computer and quietly think about the next sentence. Peacefully in my room with calm classical music in the background and my collections around me, the paintings I made, books, photo cameras. But especially the peace in my head by to write and my fingers touching the keys and producing words.

And sometimes….

In the end, everything and everyone will pass, that is simply a fact. One person or event leaves more impressions than another, but those too fade with time. No matter how busy someone is, it will pass. Should I just lie down and let everything pass me by? I don't think so, there is still a lot that I want to do and that I want and can enjoy in this life. Otherwise, it is all together a sad and gloomy story. Looking back is fine, looking forward too, but again: there is only the here and now that I can and may enjoy better.

Fortunately, that's all only 'sometimes'.

Furthermore, for the other 95% I lead a super nice and beautiful life with my wife, children, grandchildren, and all other people who are in my life. I am rarely, if ever, bored. I always come up with something new to write, photograph or read about.

I wish everyone a merry Christmas and a healthy, loving, and positive 2022