De oude man moet vertrekken.

In 1998 verhuisden we van Rotterdam naar Veenendaal en in de loop van de tijd leerden we onze buren een beetje kennen. En hoewel we niet zo close met ze zijn, waren het de bekende gezichten die in de buurt woonden. Natuurlijk gingen er mensen weg, en nieuwe mensen kwamen zoals het gaat in het leven. Aan de andere kant van onze straat woonde een ouder echtpaar, zij waren in de zeventig toen wij er kwamen wonen. Ze regelden samen hun eigen huishouden en we zagen ze in de tuin werken, met de auto op pad gaan etc. De gewone dingen die mensen doen. 's Avonds hadden ze de gordijnen open en konden we ze samen tv zien kijken.

Na ongeveer 15 jaar begon de vrouw aan Alzheimer te lijden tot op het punt dat ze niet meer thuis kon blijven en moest verhuizen naar een verpleeghuis. Elke dag reed de oude man met de auto om zijn vrouw, met wie hij zoveel jaren samenwoonde, in het verpleeghuis te bezoeken. Ze stierf en de man was nu alleen. Hij was nog steeds actief, reed in zijn auto, ging naar plaatsen, deed zijn boodschappen en zag mensen van de kerk.

We hadden af ​​en toe een praatje als hij in zijn tuin was en een paar jaar geleden begon ik te merken dat zijn geheugen minder goed werd. Ik kon hem op mijn vrije dagen in de gaten houden, kijken of zijn gordijnen 's ochtends opengingen.

En later kreeg hij thuiszorg die hem hielp met zijn dagelijkse dingen te doen. Andere buren hielden hem ook in de gaten en brachten hem af en toe eten. Een fragiel evenwicht, maar het maakte het voor hem mogelijk om in zijn eigen huis te blijven. Toen kwam de dag dat de beslissing werd genomen dat hij niet meer auto niet mocht rijden. Hij was er erg overstuur van omdat het zijn manier was om naar plaatsen te gaan (maar nooit ver). Ik moet toegeven dat hij geen goede chauffeur meer was, dus het was logisch om zijn auto af te nemen. Elke keer een stapje verder bergafwaarts.

Op zonnige dagen aan het eind van de dag verschoof hij het gordijn een beetje en ging voor zijn raam zitten genieten van de middagzon.

 Ik zag hem zelden meer in zijn tuin, alleen als een kerkvrijwilliger hem kwam helpen om het netjes te houden.

Op een avond kwam er een buurvrouw langs en vroeg me om bij de buurman te komen kijken. Ze had hem de hele dag niet gehoord en het huis was donker. We gingen naar binnen met de reservesleutel die ze had en controleerden het huis. Ik zei tegen haar dat ze niet mee naar boven moest omdat ik niet zeker wist wat er aan de hand was. In zijn slaapkamer hoorde ik hem snurken en toen ik hem zachtjes wakker maakte, was hij behoorlijk gedesoriënteerd omdat hij dacht dat het ochtend was. Hij herkende me echter meteen en zei Hey buurman, hoe gaat het met je?

Twee dagen geleden vertelde een buurman me dat de oude man deze week naar een verpleeghuis zou verhuizen. De afgelopen dagen zag ik hem zoals altijd door zijn woonkamer lopen en aan zijn eettafel zitten. Een gevoel van diepe droefheid kwam over me, ook al waren we niet zo close. Om hem te zien, wetende dat hij weet dat zijn laatste dagen in zijn huis er nu zijn.

En vandaag is het zover, familie kwam langs om wat van zijn bezittingen naar het verpleeghuis te brengen terwijl hij in zijn kamer zat te wachten. Dan komt het moment dat hij voor de allerlaatste keer zijn huis verlaat en zijn deur sluit om nooit meer terug te keren. Weer een tijdperk voorbij.

Ik wens dat hij een fijne tijd mag hebben in het verpleeghuis, omringd door zorgzame verpleegsters.

Tot ziens buurman.

 

The old man must leave.

In 1998 we moved from Rotterdam to Veenendaal and over time we got to know our neighbors a bit. And though we are not so close with them, they were the familiar faces living nearby. Of course, people left, and new people came as it goes in life. On the other side of our street lived an older couple, they were in their seventies when we came there. They managed their own household together and we saw them working in the garden, going out by car etc.  The usual things people do. In the evenings they had the curtains open, and we could see them watch tv together.

After maybe 15 years the woman started to suffer from Alzheimer up to the point, she couldn’t stay at home anymore and had to move to a nursing home. Every day the old man drove his car to visit his wife, with whom he lived together for so many years, in the nursing home. She passed away and the man was alone now. Still active, driving his car, going to places, doing his shopping’s, and seeing people from church.

We now and then had a small talk when he was in his garden and a few years ago I started to notice his memory got less good. I could keep an eye on him on my days off, checking if his curtains went open in the morning.

And later he got homecare helping him with his daily things to do. Other neighbors also kept an eye on him and now and then brought him meals. A fragile balance but it made it possible for him to stay in his own house. Then came the day the decision was made he was not allowed to drive his car anymore. He was very much upset about it because it was his way to go to places (never far though). I must admit he wasn’t a good driver anymore, so it made sense to take his car away. Every time a step further downhill.

On sunny days at the end of the day he moved the curtain a little and sat in front of his window enjoying the afternoon sun.

I rarely saw him in his garden anymore, only when a church volunteer came to help him to keep it tidy.

One evening a neighbor came over and asked me to join her to check on him. She hadn’t heard him all day and the house were dark. We went inside with the spare key she had and checked the house. I told her to not join me upstairs because I wasn’t sure what was wrong. In his bedroom I heard him snore and when I gently woke him, he was quite disorientated thinking it was morning. He recognized me right away though and said Hey neighbor how are you?

Two days ago, a neighbor told me that the old man would move to a nursing home this week. The past days I saw him walking through his living room and sitting at his dining table as always. A feeling of deep sadness came over me even though we were not so close. To see him, knowing he knows his last days in his house are there now.

And today is the day, family came over to take some of his belongings to the nursing home while he was sitting in his room, waiting. Then comes the moment he leaves his house for a very last time and closes his door to never return. Another era gone.

I wish he may have a good time in the nursing home surrounded by caring nurses.

Goodbye neighbor.