De zwerfster is naar huis gegaan...

Ik ontmoette haar voor de eerste keer toen ik 5 jaar geleden van baan veranderde. Een dame die al een aantal jaren in het verpleeghuis woonde. Ze had zeker haar eigen routines en gewoonten. Een zeer karakteristiek soort mens, een bekendheid in de plaats waar ze woonde en in ons verpleeghuis.

Ze was 37 jaar getrouwd, tenminste dat is wat ze me bleef vertellen in de afgelopen 5 jaar, er kwam nooit een jaar bij. Haar trouwjurk bewaarde ze zorgvuldig in haar kast zolang ik haar kende. Haar man woonde ook in een verpleeghuis, niet ver van ons verpleeghuis. Ze sprak zelden over hem alsof ze hem vergat.

Voordat ze naar het verpleeghuis kwam woonde ze met haar echtgenoot in de stad en bracht het grootste deel van haar tijd zwervend door de stad door. Ze had een speciale straat waar ze zat en haar sigaretten rookte. Ze werd een soort van lokale beroemdheid, als een constante factor, altijd aanwezig in de stad.

Het huis vervuilde, het was blijkbaar niet haar prioriteit schoon te maken. En op een gegeven moment werd haar man ziek en bracht de rest van zijn leven in een verpleeghuis door. Ze was niet in staat om goed voor zichzelf te zorgen zodat zij ook in een verpleeghuis opgenomen werd.

In het begin liep ze elke dag naar de stad om boodschappen (voornamelijk snoepjes en sigaretten) te doen en er op een bankje te zitten. Ze was ook vaak in de rokers kamer in het verpleeghuis te vinden, ze liep daar dan binnen en stak haar arm uit het raam, vragend 'is het jassen of vesten weer vandaag?'. Dan ging ze naar haar kamer om haar jas of vest te halen waarna ze het gebouw voor uren verliet om naar de stad te gaan.

Er werd overeengekomen dat ze 2 keer per week zou douchen, ze nam zelf nooit het initiatief, dus we moesten ervoor zorgen dat ze werd gedoucht en schone kleding kreeg. Omdat ze niet goed kon horen, gebruikten we een stuk papier waarop stond: 'vandaag is douche dag'. We overhandigden dat dan aan haar zodat ze het kon lezen en dan 99% van de tijd gooide ze het papier weg zeggend 'pesten pesten...' Er was altijd een heleboel protest maar alleen totdat ze in de douche was, dan genoot ze van het warme water. Ze wilde nooit haar haar wassen, meestal zei ze: 'mijn broer heeft het gisteren al gewassen...' Natuurlijk wasten we ook haar haren.

We moesten haar kleren meenemen, terwijl ze in de douche was, ze was dan altijd boos en zei: 'ze zijn nog steeds schoon, ik draag ze pas sinds vanochtend'. Ze had haar eigen stijl in kleding, altijd een rok, een wollen shirt en een vest. Ze viel door de jaren heen af, dus haar rokken werden te wijd. Haar oplossing was simpel, ze rolde de rok op en maakte deze dan vast met een veiligheidsspeld.

Het patroon van haar eten was eenvoudig, altijd 3 sneetjes wit brood, appelstroop en het verwijderen van de korsten van het brood. Ze kon niet tegen harde stukjes of klontjes en het was haar gewoonte die uit te spugen op een stuk papier. Haar thee moest 5 klontjes suiker bevatten, ja ze hield van zoet en telde de klontjes na.

In april 2016 verhuisden we naar een gerenoveerd gebouw en dat was nogal een operatie. Alles was nieuw en we hadden allemaal moeite om ons evenwicht en routines terug te vinden. Ze had en hield de meeste van haar eigen routines, maar de stad was te ver weg om er heen te lopen. Ze was meer en meer in het gebouw en ging niet graag naar buiten (te koud zei ze dan).

Haar geheugen werd slechter en ook begon ze te vergeten om te roken, at minder en minder en verloor veel kilo’s. Ze draaide haar dag en nacht ritme soms om en bracht veel nachten door in de rokers kamer. Vervolgens wanneer ze wakker werd vroeg ze: 'is er al te eten?'. Sliep vaker overdag en er was niets wat we konden doen om dat te veranderen.

De protesten tegen de douches werden minder en ze was in toenemende mate moe. We moesten haar van haar kamer naar de woonkamer met een rolstoel vervoeren. Vervolgens viel ze dan na de maaltijd vaak gewoon weer in slaap. We volgden haar ritme zo veel als we konden, boden haar een dag in bed, of brachten haar naar bed als ze in de woonkamer in slaap viel. Ze was zo dankbaar en zei ' ja ja, lekker, lekker ' als we haar weer in haar bed te legden. Zwaaien een knipoog, en een grote mooie glimlach... en dan slapen….urenlang.

Vorige week viel ze en brak haar heup en werd meegenomen naar het ziekenhuis om geopereerd te worden. We waren echt bezorgd, een oude dame in een slechte conditie in het ziekenhuis... Op zaterdagavond belde het ziekenhuis of er wat extra kleren gebracht konden worden. Ik werkte op zondag en had het gevoel dat ik in de ochtend naar het ziekenhuis moest gaan. Ik volg altijd mijn innerlijke stem... dus kwart voor negen kwam ik aan in het ziekenhuis. De verpleegsters waren net klaar met hun zorg en kwamen uit haar kamer. Ze zeiden dat het helemaal goed met haar ging.

Ik kwam de kamer en zag direct dat ze niet lang meer zou leven, ze was niet wakker, had een diepe ademhaling. Ik zat bij haar bed en streelde haar arm... en toen is de zwerfster naar huis gegaan...

Ik wens je vrede Mary en dank je voor iedere mooie glimlach en alle knipogen.

 

The wanderer went home….

I met her for the first time when I changed jobs like 5 years ago. A lady living in the nursinghome for quite some years. She had her own routines and habits for sure. A very characteristic type of human, well known in the place she lived and in our nursinghome.

She was married for 37 years, at least that’s what she kept telling me for 5 years. Her weddingdress was kept in her cupboard as long as I knew her. Her husband was also in a nursinghome, not far from our nursinghome. She rarely spoke about him like she forgot about him.

Before she came to the nursinghome she lived with her husband in the city and spent most of her time wandering through the city. She had one special street where she sat and smoked her cigarettes. She became sort of famous, like a constant factor, always present in the city.

The house go dirty, apparently it was not her priority to clean around. And at some point her husband got ill and spent the rest of his life in a nursinghome. She wasn’t capable to take care of herself either so she was also taken to a nursinghome.

In the beginning she walked to the city every day, doing some shoppings (mainly candies and smokes) and to sit there on a bench. Also she was often in the smokers room in the nursinghome. She walked in and stuck her arm out of the window, asking ‘is it coat or vest weather today ?’. Then going to her room to pick up her coat or vest and leave the building to go to the city for many hours.

It was agreed she would have a shower 2 times a week, she never took the initiative so we had to make sure she was showered and wear clean clothes. Because she was hard hearing, we used a piece of paper which said:  ‘today is shower day’ .  Hand it over to her so she could read and then 99% of the times she would throw the paper away saying ‘bully bully….’ There was always a lot of protest but only until she was in the shower, then she enjoyed the warm water a lot. She never wanted to wash her hair, usually she said: ‘my brother already washed it yesterday…’ Ofcourse we also washed her hair.

We had to take her clothes while she was in the shower, she always got mad saying: ‘they are still clean, I only wear them since this morning’. She had her own style in clothes, always a skirt, a wool shirt and a wool vest. She lost weight over the years, so her skirts got to wide. Her solution was simple, role up the skirt and fixate it with a safety pin.

Her food pattern was simple, always 3 slices of white bread, apple syrup and taking off the bread crusts. She couldn’t stand hard pieces and it was a habbit to spit them out on a piece of paper. Her tea had to contain 5 lumps of sugar, yes she liked it sweet.   

In april 2016 we moved to a renovated building and that was quite an operation. Everything was new and we all had to find back our balance and routines. She had and kept most if her own routines, but the city was too far away to walk there. She was more and more in the building and didn’t like to go outside at all (too cold she used to say).

Her memory became worse and also she started to forget to smoke,  eat less and less, losing many kilo’s. She turned around her day and night rhythm and spent many nighst in the smokers room. Then when she woke asked: ‘is there food?’. Sleeping over the day and there was nothing we could do to change that.

The protests against the weekly showers became less and she was getting more and more tired. We had to move her from her room tot he livingroom by a wheelchair. Then when she had her meal she simply fell asleep.  We just followed her rhythm as much as we could, offering her a day in bed, or taking her to bed when she fell asleep in the living. She was soo grateful and said ‘yes yes nice nice’ while laying in her bed again. Waving and winking, giving us a big lovely smile….and then sleeping for hours.

Last week she fell and broke her hip and was taken to the hospital to have a surgery. We were really worried, an old lady in a bad condition in hospital…….  On Saturday evening the hospital called for some extra clothes. I worked on Sunday and had the feeling I should go tot he hospital in the morning. I always follow my inner voice……so by 8.45 I arrived in the hospital. The nurses just finished their care and came from her room. They said she’s not doing well at all now.

I entered the room and saw she wouldn’t live long, she was not awake, breathing deep. I sat at her bedside and caressed her arm… and then the wanderer went home……

I wish you peace Mary and thank you for all your lovely smiles and winks.