De zangeres stopte met zingen

 

Zij kwam een jaar of twee geleden als nieuwe bewoonster bij ons op de afdeling wonen. Een stille vrouw die het liefst op bed bleef liggen en nergens interesse voor leek te hebben. Behept met een aantal serieuze lichamelijke problemen die geen positieve invloed op haar kwaliteit van leven hadden. Ze was Engelse, maar sprak doordat ze al lang in Nederland woonde goed Nederlands.

Toen kwam in 2020 Corona ons land binnen en zij was één van de bewoners die als eersten met het virus besmet werden. Ze werd heel erg ziek en balanceerde lang op het randje van de dood. Ik stond vaak op het groepje met de besmette bewoners. Een intensieve tijd waarin je de hele dag aan het omkleden was in beschermende kleding om de zorg te kunnen verlenen.

Zij leek het te gaan opgeven, trok de zuurstofslang weg, wilde niet eten en drinken, wilde niet voorzichtig mobiliseren. In die periode heb ik haar beter leren kennen. We spraken veel en ik deed alles om haar te laten eten en drinken. Zette haar op de bedrand en toen de zuurstof weg kon ging ik voorzichtig met haar lopen in de kamer. Ik had haar verteld dat ik mijn Engels wilde ophalen en ze vond het okay dit ik Engels met haar sprak. Vaak werd ik gecorrigeerd als ik iets niet in correct Engels zei.

Omdat de afdeling gesloten was voor bezoek kon haar familie niet komen. We hadden wel de mogelijkheid tot beeldbellen. Een aantal keren heb ik haar met mijn mobiel laten beeldbellen met haar zoon. Ze genoot daar erg van. Soms appte ik een foto als ze een goede dag had, of belde met haar zoon zodat de familie op de hoogte bleef.

Op haar kamer hing een oude zwartwit foto van haar uit 1974. Daarop stond ze afgebeeld met een microfoon in haar hand. Uiteraard stelde ik daar vragen over maar de antwoorden bleven beperkt tot: yes I was a singer ones.

Soms vertelde ze iets over de foto’s die in een lijst op haar kamer hingen. Onder andere dat ze drie ex-echtgenoten had en drie zoons. Het is altijd wat oppervlakkig gebleven, misschien vond ze het te lastig om over haar leven te praten.

Langzaam krabbelde ze weer op en we konden steeds een stukje verder lopen. Van de kamer naar de woonkamer in 5 delen, toen 4 en na langere tijd in één keer door zonder tussenstop. Ze vond me soms maar streng, maar vertelde ook te genieten van de vooruitgang en dat ze ook wel wist dat ze een duwtje nodig had.

Ik dacht dat ze lang niet alles had meegekregen van de periode toen ze zo ziek was. Maar toen ik haar vroeg wat ze zich kon herinneren vertelde ze me meer dan ik gedacht had. En ze zei me dankbaar te zijn voor ‘my pushy behaviour to save her’.

Er was zeker een bijzondere band tussen ons, mede door de intensieve Corona periode. Soms moest ik wel afstand nemen omdat ze dan niet door collega’s geholpen wilde worden en naar mij vroeg. Dan deed ik een aantal dagen een stap terug om daarna weer de zorg te verlenen.

Op een dag kwam ze in de woonkamer als een schoolmeisje voor me staan en zei: Arthur I love you. Ik zei tegen haar dat dat een groot compliment was en dat ze me dierbaar was. Daarna liep ze dan weer naar haar stoel en dat was voldoende.

Ze was een teruggetrokken vrouw die zoals gezegd het liefst in bed lag en als ik dan bij haar ging zitten voor een praatje was dat altijd kort. Ze sliep veel en diep en wees bijna ieder aangeboden activiteit af. I am okay, no worries. Ik heb dat zoveel mogelijk gerespecteerd.

Waar ze erg helder op reageerde was toen ik vroeg of ze had vernomen dat de Engelse zanger Dominic Grant was overleden. Ze was direct alert en vertelde dat ze hem en zijn vrouw goed had gekend in haar tijd als zangeres. Ook foto’s en filmpjes van mijn kleinkinderen kon ze erg waarderen.  Zo probeerde ik haar nu en dan in het heden te houden.

Van haar zus uit Wales kreeg ze steevast zelfgemaakte kaartjes toegestuurd. Deze kon ze zelf door haar beperkte gezichtsvermogen niet lezen. Het werd een gewoonte dat ik ze haar voorlas en dat vond ze fijn. Op een gegeven moment stelde ik voor om nu toch maar eens iets terug te schrijven. Tot mijn verbazing reageerde ze daar positief op. Samen achter de computer omdat zelf schrijven niet meer lukte. Ik liet haar dan vertellen wat ze in de brief wilde hebben en typte dan. Haar zus was blij met de spaarzame brieven las ik in de kaartjes die als antwoord kwamen. Vorige zomer hebben we samen in de tuin gezeten. Ik met een schrijfblok om aantekeningen te maken voor een brief. Ik las haar dan het concept voor zodat ze kon bepalen of het goed was en ook of het Engels wel klopte.

Haar lichaam liet haar steeds meer in de steek en het kon haar niet zoveel schelen. Meer en meer nog in zichzelf gekeerd en beperkte interesse in haar omgeving. Op een gegeven moment had ze een hypo van haar diabetes en ik dacht dat ze het niet zou redden. Met het aanwezige team en de ingeroepen arts lukte het uiteindelijk om de bloedsuiker weer omhoog te krijgen. Ze kon ook daarna precies vertellen wat er was gebeurd. Ze reageerde zoals het een Engelse betaamd flegmatiek.

Vorige week heb ik haar nog mogen verzorgen en was ze vrolijk. Ze zei me dat ze me goed had geholpen met mijn Engels en dat is waar. Nu ben ik een paar dagen vrij en krijg ik bericht dat ze is overleden. Voor mij ondanks de waarneembare achteruitgang, toch nog onverwacht. Ik hoop oprecht dat ze nu de rust heeft die ze altijd zocht.

Ik zal de herinneringen koesteren aan mijn Engelse zangeres en lerares, helaas is het zingen verstomd.

 

The singer stopped singing

 

She came to live with us on the ward a year or two ago as a new resident. A quiet woman who preferred to lie in bed and seemed to have no interest in anything. Suffered from several serious physical problems that had no positive impact on her quality of life. She was English, but because she had lived in the Netherlands for a long time, she spoke Dutch well.

Then in 2020 Corona entered our country and she was one of the residents who were the first to be infected with the virus. She became very ill and was teetering on the brink of death for a long time. I was often on the group with the infected residents. An intensive time in which you were changing all day long in protective clothing to provide the care.

She seemed to give up, pulled the oxygen tube away, didn't want to eat or drink, didn't want to mobilize carefully. During that time, I got to know her better. We talked a lot, and I did everything I could to get her to eat and drink. Put her on the edge of the bed and when the oxygen could go away, I carefully walked into the room with her. I had told her I wanted to pick up my English and she was okay with me speaking English to her. Often, I was corrected if I said something incorrectly in English.

Because the ward was closed for visitors, her family could not come. We did have the option of video calling. Several times I let her make video calls with her son with my mobile. She really enjoyed that. Sometimes I texted her when she was having a good day or called her son to keep the family informed.

In her room hung an old black-and-white photo of her from 1974. It depicted her with a microphone in her hand. Of course, I asked questions about that, but the answers were limited to: yes, I was a singer ones.

Sometimes she talked about the pictures that hung in a frame in her room. Among other things, she had three ex-husbands and three sons. It has always remained a bit superficial, maybe she found it too difficult to talk about her life.

Slowly she scrambled back up and we could walk a little further each time. From the room to the living room in 5 parts, then 4 and after a longer period in one go without stopping. She sometimes thought I was strict, but also told me that she was enjoying the progress and that she also knew that she needed a push.

I thought she hadn't gotten everything from the period when she was so ill. But when I asked her what she could remember, she told me more than I thought. And she told me to be grateful for 'my pushy behavior to save her'.

There was certainly a special bond between us, partly due to the intensive Corona period. Sometimes I had to distance myself because she didn't want to be helped by colleagues and asked about me. Then I took a step back for a few days and then provided care again.

One day she came in front of me like a schoolgirl in the living room and said: Arthur I love you. I told her that was a great compliment and that she was dear to me. Then she would walk back to her chair and that was enough.

She was a withdrawn woman who, as I said, preferred to lie in bed and when I sat down with her for a chat it was always short. She slept a lot and deeply and declined almost every activity offered. I'm okay, don't worry. I respected that as much as possible.

She reacted very clearly when I asked if she had heard that the English singer Dominic Grant had passed away. She was immediately alert and said that she had known him and his wife well during her time as a singer. She also appreciated photos and videos of my grandchildren. So, I tried to keep her in the present now and then.

Her sister from Wales invariably sent her homemade cards. She couldn't read it herself because of her limited eyesight. It became a habit for me to read them to her and she liked that. At one point I suggested that I write something back. To my surprise, she responded positively. Together behind the computer because writing yourself was no longer possible. I would let her say what she wanted in the letter and type. Her sister was happy with the few letters I read in the cards that came in response. Last summer we sat in the garden together. Me with a writing pad to take notes for a letter. I would then read her the concept so that she could determine whether it was good and whether the English was correct.

Her body was failing her more and more and she didn't really care. More and more withdrawn and limited interest in her environment. At one point she had a hypo from her diabetes, and I thought she wouldn't make it. With the team present and the doctor called in, it was finally possible to get the blood sugar back up. She was also able to tell exactly what had happened afterwards. She reacted as befits an English phlegmatic.

Last week I was allowed to take care of her, and she was happy. She told me she helped me a lot with my English and that's true. Now I have a few days off and I get a message that she has passed away. For me, despite the perceptible decline, still unexpected. I sincerely hope she now has the peace she always sought.

I will cherish the memories of my English singer and teacher, unfortunately the singing has died down.