De liefde voor een hond...                                                                                                                         2016

Toen ik een klein kind was kregen we een hond, een kleine poedel genaamd Queentje. Ik herinner me niet alles meer helemaal helder na zoveel jaren natuurlijk. Maar wat ik me herinner is dat ze een trouwe hond was, altijd om me heen en ik had het gevoel dat ze me heel goed aanvoelde. Maar in het leven van een kind zijn er zo veel interessante en nieuwe dingen te zien en leren, dat ik denk dat ik haar aanwezigheid te zeer als vanzelfsprekend nam. Zoals het meestal gaat, wanneer een droom is uitgekomen is dat het einde van het verlangen. Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer en hoe ze stierf. Terugkijkend voel ik me daar wel schuldig over.

Mijn leven ging natuurlijk verder, ik groeide op kreeg een baan, trouwde, kreeg een gezin en inmiddels ben ik midden 50 en een opa. Het leven werd meer ontspannen en ik ben in balans met mezelf en de wereld.

Vorig jaar hebben mijn zoon en zijn vrouw een hondje genomen, een klein hond en haar Joy genoemd. Joy werd geboren in Griekenland en woonde er bij een Nederlands echtpaar die onderdak geven aan honden die geen thuis hebben. Joy kwam met het vliegtuig naar Nederland en toen kwam de dag dat ik haar voor het eerst ontmoette. Voor mij was het liefde op het eerste gezicht. Maar voor haar duurde het wat langer. In het begin was ze een beetje verlegen, maar al snel begon ze me te vertrouwen.

De naam Joy past haar zo goed, ze lijkt altijd gelukkig en 'glimlacht', zwaait met haar staart en speelt graag. Als ze hier is breng ik altijd tijd met haar door, neem haar mee voor een wandeling en geef haar stiekem kleine stukjes vlees onder de tafel als we eten. Ze houdt van knuffelen en de bank is haar favoriete plek om te slapen (hetzelfde geldt voor mij wanneer ik een dutje doe).

In mei was ze hier voor zes dagen en we hebben enkele mooie wandelingen gemaakt en ik nam veel foto's van haar. Ze is een echt model en het lijkt erop dat ze poseert voor de camera. En toen is ze weer naar huis gegaan. Ongemerkt reikte mijn hand naar haar om haar te aaien. Ze was er niet... en mijn vrouw merkte het op 'ze is er niet meer...'  Ik weet het zei ik... en voelde me een beetje verdrietig.

Mijn zoon belde me op en vroeg of het goed was als Joy tijdens hun vakantie twee weken in juli bij ons kan logeren. Natuurlijk! Ze is... meer dan welkom en ik was aan het aftellen de maanden... weken en dagen tot ik haar uiteindelijk kon gaan ophalen.

We hadden een mooie rit naar ons huis Aanvankelijk zat ze op de achterbank. Eerst verschenen haar  pootjes op de midden console, dan haar kopje... waarna ze zat vervolgens op mijn schoot zat,  zo onschuldig kijkend als ze maar kon. Haar blonde haren wuivend in de wind vanuit het halve open raampje... ziet eruit als een blondine in een cabrio.

In die twee weken maakten wij onze dagelijkse wandelingen in de vroege ochtend voordat ik ging werken. Dan als ik thuiskwam en nog een laatste voordat ik ging slapen. Op mijn vrije dagen, gingen we meerdere keren naar het bos en ze genoot daar enorm van, het opsnuiven van alle nieuwe geuren en blaffen naar alle 'gevaren' die ze opmerkte.

Haar achterlaten als ik moest gaan werken was moeilijk, ze voelde dat ze dan alleen zou zijn voor een paar uur. Hetzelfde als ik ging slapen, ze werd niet toegelaten in de slaapkamer... Het moment dat het buiten begon te schemeren liep ze snel naar buiten en het was een uitdaging om haar te vangen in de tuin... rond de tuintafel rennen. Na een paar dagen, ging ze wel naar buiten en zat daar dan te wachten om naar binnen te worden om de bank te worden neergezet om daar te slapen. Wat een diva...

Het is leuk om thuis te komen en er is iemand, die duidelijk blij is je te zien. Een grote welkomst ceremonie, gevolgd door een mooie wandeling door de wijk. Vreemd dat ik zelden een avond wandeling maak wanneer ze hier niet is. Het maakt me meer bewust van de plaats waar ik woon en de mensen om me heen.

Ze kreeg op Facebook enige bekendheid door alle berichten met foto's die ik heb geplaatst. En toen kwamen de twee weken tot een einde. Een laatste ontwaken op de bank, een laatste wandeling... en toen moest ze naar huis gaan. Mensen zeggen tegen mij, neem een eigen hond... Nope, ik hou ervan om haar om me heen te hebben, maar het is ook lekker om vrij te zijn. En het alleen achterlaten is elke keer weer een uitdaging.

 Ik weet niet of en hoe honden het contact met een menselijk wezen ervaren. Er is wel veel geschreven over dit onderwerp, maar geen enkel wetenschappelijk bewijs voor zover ik weet. Alles wat ik weet is, een hond voegt iets toe aan een mensenleven, brengt vreugde en zij discussiëren niet. Ze proberen elke keer de grenzen verder op te rekken en ze zijn loyaal en dankbaar. Ik ben dankbaar voor elk bezoek dat Joy mij brengt en ik kijk alweer uit naar haar volgende bezoek... de volgende wandeling... de volgende blootstelling aan haar diva gedrag...

en het idee dat ze net zoveel van mij houdt als ik van haar.

Tot snel Joy xxx

 

Het vervolg                                                                                                                                                      2021

Het zijn -dat is denk ik, dat is wel duidelijk- mooie jaren geweest waarin Joy regelmatig kwam logeren. Helaas heeft ze in haar vroege jeugd waarschijnlijk vitaminegebrek heeft gehad. Daardoor werden de gewrichtjes van haar pootjes zwakker en ging ze eigenlijk op haar enkels lopen. Dat ging gepaard met veel pijn. De wandelingen werden noodgedwongen korter, maar ze genoot er nog steeds wel van. Ze kreeg medicatie die het een poos goed deed en waardoor ze pijnvrij kon zijn.

De laatste maanden namen de klachten toe. Joy lag steeds vaker op de grond en durfde niet goed op gladde oppervakken te lopen. Ze schoof dan op haar buik naar me toe, want ze wilde wel bij me zijn. Het laatste stukje van de toch al korte wandeling droeg ik haar naar huis.

Ook wilde ze niet meer beneden slapen en bedelde ze net zo lang tot ik haar naar boven droeg en ze naast ons bed kon slapen.

De dierenarts had geen alternatieven en we moesten ons gaan voorbereiden op het onvermijdelijke. De medicatie werd opgehoogd en hielp steeds minder. Zondag 13 juni, mijn verjaardag, kwam Jasper met het gezin op bezoek. Het was een afscheidsbezoek van Joy, deze week zou ze inslapen.

Veel foto’s gemaakt en geprobeerd zoveel mogelijk te genieten. Ze kreeg meer worst dan ooit tevoren en was veel bij me, zeker toen er Chinees eten werd gehaald. Dan komt het moment dat ze naar huis gaan en ik voel een diepe pijn. Ze wil nog een rondje lopen en dat doe ik dan ook. Tot de hoek van de straat en dan moet ik haar naar de auto dragen. Het is maar een stukje, het voelt of ik naar het einde van de wereld moet lopen. Ik zet haar in de auto en geef een laatste aai. Kijk goed naar haar en loop van de parkeerplaats naar ons huis. Dan komt de auto voorbij en Jasper heeft zijn raam open. Ik breek en huil en Jasper geeft maar snel gas en roept met een geknepen strem;  dag pa.

Donderdag 16.30 uur, dat zal het moment zijn. En dan is het zover, er komt een appje, Joy is overleden.  Joy, ik mis je maar koester alle mooie en dierbare herinneringen.

Jasper en Birgit, dank jullie wel voor alle momenten die ik met Joy mocht hebben. Jullie zijn goed voor haar geweest en ze heeft ervan genoten om bij jullie en je gezin te zijn geweest. Ook in haar laatste dagen hebben jullie de keuze gemaakt die voor haar het beste was.

 

The love for a dog…..                                                                                                   2016                                     

When I was a little child we got a dog, a small poodle named Queen. I dont remember everything clear after so many years ofcourse. But what I do remember is she was a loyal dog, always around me and I had the feeling she sensed me quite well. But in a childs life there are so many interesting and new things to see and learn, that I think I took her presence for granted. Like it goes many times, when a dream is fulfilled its the end of the desire. I can not even remember when she died. Looking back at that I feel sort of guilty.

My life ofcourse continued and I grew up got a job, got married, got a family  and then all at once I am mid 50 and a granddad. Life became more relaxed and I am quite in balance with myself and the world I live in.

Last year my son and his wife adopted a small dog and named her Joy. Joy was born in Greece and lived there with a Dutch couple who give shelter to dogs who have no home. Joy was coming to Holland by plane and then came the day I first met her. For me it was love at first sight. But for her it took more time.  In the beginning she was a little shy, but very soon she started to trust me.

The name Joy suits her so well, shes always happy and ‘smiling’ waving her tail and likes to play a lot. When she is here I always spend time with her, take her for a walk and secretly give her small pieces of meat while we have dinner. She likes to hug and cuddle and the couch is her favorite place to sleep on (same for me when I take a nap).

In may she was here for six days and we made some nice walks and I took many pics from her. Shes a real model  and it looks like she poses for  the cam. And then she went home again. Without even noticing, my hand reached down to pat her. She was not there….and my wife noticed it….’shes not there…’  I know I said….and felt a little sad.

Then my son called me and asked if its ok if Joy comes to stay with us during their two weeks vacation in July. Ofcourse ! Shes more than welcome… and I was counting the months…weeks and days till finally I could go to pick her up.

We had a nice drive to our home, she was on the backseat at first. Then her feet appeared …her head…..and then she was sitting on my lap, looking as innocent as she could. Her blonde hair waving in the wind from the half open window…looking like a blonde in a cabrio.

In those two weeks we made our dailly walks in the early morning before going to work. Then when I came home and a last one before I went to sleep. On my days off, we went to the forest several times and she did enjoy that a lot, sniffing all the new smells and barking at all the ‘dangers’ she noticed.

Leaving her behind when going to work was hard, she sensed that she would be alone fors ome hours. The same  when I was going to sleep, she was not allowed to sleep in the bedroom… The moment it started to get dark she ran outside and it was a challenge to catch her in the garden…running around the garden table

After a few days, she just went outside and sat there waiting to be carried inside and put on the couch for her sleepy. Such a diva…..

 

Its nice to come home and someone is there, obviously happy to see you. A big welcome ceremony, followed by a nice walk through the neighbourhood. Strange that I rarely make an evening walk when shes not here. It makes me more aware of the place I live and the people living around me.

 

She got known on Facebook by all the posts with pics I made. And then the two weeks came to an end. A last wake up on the couch,  a last walk…… and then she had to go home. People say to me, get your own dog… Nope, I love to have her around me, but its also ok to be free. And leaving her behind alone is a challenge every time.

 

I dont know if and how dogs experience the contact with a human being. Theres a lot written about this topic, but no scientific proof as far as I know. All I know is, a dog adds something to a human life, brings happines and they dont argue. They try to stretch the limits every time and they are loyal and thankful. I am thankful for every visit Joy brings to me and I already look forward to the next visit…the next walk…..the next exposure of diva behaviour…..and the idea she loves me as much as I love her.

 

See you soon Joy !

 

 

The sequel                                                                                                                2021

These have been - I think that is clear - beautiful years in which Joy regularly came to stay. Unfortunately, she probably had a vitamin deficiency in her early childhood. As a result, the joints of her legs became weaker and she actually started walking on her ankles. That was accompanied by a lot of pain. The walks were forced to shorten, but she still enjoyed them. She was given medication that worked well for a while and allowed her to be pain free.
The complaints have increased in recent months. Joy was increasingly lying on the ground and was afraid to walk well on slippery surfaces. She would then slide towards me on her stomach, because she wanted to be with me. The last part of the already short walk I carried her home.
She also didn't want to sleep downstairs anymore and she begged until I carried her upstairs and she could sleep next to our bed.
The vet had no alternatives and we had to start preparing for the inevitable. The medication was increased and helped less and less. Sunday June 13, my birthday, Jasper came to visit with the family. It was a farewell visit from Joy, this week she would go to sleep.
Took many pictures and tried to enjoy as much as possible. She got more sausage than ever before and was with me a lot, especially when Chinese food was brought in. Then the moment comes when they go home and I feel a deep pain. She wants to go for a walk and so do I. To the corner of the street and then I have to carry her to the car. It's only a bit, it feels like I have to walk to the end of the world. I put her in the car and give her one last pat. Look closely at her and walk from the parking lot to our house. Then the car passes and Jasper has his window open. I break and cry and Jasper quickly accelerates and yells with a pinched curd; bye dad.
Thursday 4.30 pm, that will be the moment. And then the time has come, there is an app, Joy has passed away. Joy, I miss you but cherish all the beautiful and precious memories.
Jasper and Birgit, thank you for all the moments I was allowed to have with Joy. You have been good to her and she has enjoyed being with you and your family. Also in her last days you made the choice that was best for her.