Langzaam ontwaken uit een winterslaap

 

De lange winter is voorbij en meestal is de winter niet echt mijn vriendin. Haar korte dagen, donkere dagen, minder energieke dagen en veel slaap. Ik rijd in het donker naar mijn werk en kom thuis in het donker. Dan worden de dagen langzaam weer langer en ik hoor de vogels zingen in de vroege ochtend. Wakker worden als een vogel die zijn veren schudt, klaar voor een nieuwe dag en een nieuw lied om te fluiten... zo wordt ik nu ook wakker.

Er is veel gebeurd in de achterliggende wintermaanden, niet allemaal blije en vrolijke dingen. Veel zorgen en verliezen waren er en slecht nieuws. Wanhopig op zoek naar hoop en zonneschijn. Geen energie of inspiratie om mijn gebruikelijke creatieve activiteiten te doen. Mijn laatste post was in januari... mijn laatste schilderij... vorig jaar.

Het is niet dat ik letterlijk stil heb gestaan of bevroor, maar het is het gevoel dat de creativiteit is vergrendeld, alleen de pragmatische dingen in het leven kon ik gedaan krijgen. Alsof mijn blik beperkt was en ik niet duidelijk kon zien welke schoonheid en uitdagingen er vlak onder mijn neus altijd zijn.

Vanmorgen werd ik wakker -later dan gebruikelijk- en het was al een beetje licht, de vogels zongen hun gelukkige lied van vreugde. Nog steeds op een pragmatische wijze begon ik de dag. Wat te doen vandaag? Het schuren van het huis, werken in de tuin, het wassen van mijn auto? Ik was in gesprek met een echt goede vriend die me een spiegel voorhield en ineens realiseerde ik me... vandaag zou mijn laatste dag kunnen zijn, hoe ga ik die spenderen? En al het schuren, tuinieren en mijn vuile auto werden even zo onbelangrijk. Vandaag beloofd een zonnige dag te worden ik ben wakker en heb de kans en de tijd om een nieuwe blog te schrijven.

Dus hier zit ik, schrijvend voor de eerste keer na een winterstop. Wetende dat me dat veel energie geeft en me me levend en jong laat voelen. Dat mijn leven speciaal is, de dingen die ik doe zijn niet 'gewoon dingen'. De inspiratie is hier en nu, het schuren en de andere taken kunnen ook wel gedaan worden. Aan het eind van de dag kan ik tevreden terug kijken naar de dingen die ik deed.

Zoals je wellicht weet werk ik sinds enkele jaren in de ouderen psychiatrie. En het is een geweldige baan die me past als een handschoen. Ik houd veel van mijn cliënten en ben altijd op zoek naar manieren om ' hun dag ' te maken. Het zijn geen grote dingen die ik doe, alleen kleine gebaren die een verschil kunnen maken. Ik laat ze de kleur van hun deken kiezen, neem een foto van de zonsopkomst om te tonen aan degenen die aan de zonsondergang kant van het gebouw slapen... het is niet veel, maar maakt soms net even een verschil.

Onlangs ontdekte ik iets nieuws om met en voor hen te doen. Ik help mensen om een douche te nemen en meestal zing ik dan liedjes. Op een dag zong ik een oude reclame en de man onder de douche begon keihard te lachen. Ik vroeg hem van welke muziek hou jij? En hij noemde een Frans chansonier. Ik nam mijn telefoon en opende Youtube, zocht het specifieke nummer op voor hem en we begonnen samen te zingen. Het resultaat is dat ik hem sindsdien vraag welk nummer hij wil zingen en we hebben een heleboel plezier met het samen zingen.

Toen ik de dame in de kamer ernaast hielp zong ze een lied dat ik nog nooit gehoord had. Dus vroeg ik haar welk nummer zingt u? En ze vertelde me dat het het winnende lied van het Eurovisie songfestival 1964 was. Ik zocht het op en speelde het voor haar. Non ho l'età... een heel emotioneel lied en ze was al huilend aan het zingen bij het zien van het originele filmpje. Daarna vroegen ze me: 'Arthur is het niet triest dat ik de hoge noten niet meer kan zingen?' Ik antwoordde: 'denkt u dat deze dame het nog op deze manier zou kunnen zingen na 53 jaar?' En wij hebben er samen om gelachen .

In het leven gaat het vaak om de kleine dingen die we doen en die we als ‘normaal’ beschouwen... soms moet iemand ons even  een spiegel voorhouden om ons weer te laten zien... het leven is speciaal.

En wanneer je wakker bent, zie en ervaar je weer opnieuw.

 

Slowely waking from a wintersleep

 

The long winter passed by and many times winter is not really my friend. Its short days, dark days, less energetic days and lots of sleep. I drive to work in the dark and come home in the dark. Then slowely the days get longer again and I hear the birds singing in the early morning. Like a bird wakes shaking its feathers, ready for a new day and a new song to whistle….. I wake too.

A lot happend in the past winter months, not just happy things. Many worries and losses were there, bad news and desperatly looking for hope and sunshine. No energy nor inspiration to do my usual creative activities. My last post was in january….my last painting….last year.

Its not that I letterly stood still or froze, but its the feeling that creativity is locked, just the pragmatic things in life get done. Like my view is limited and I don’t see clear what beauty and challenges are there right under my nose.

This morning I woke later than usual and it was already a little light, the birds singing a happy song of joy. Still in a pragmatic mode I started the day. What to do today? Sand the house, work in the garden, wash my car?  Was talking to a real close friend who held a mirror before me and all at once I realized….  Goodness today can be my last day, how will I spend it? And all the sanding, gardening and my dirty car became so unimportant. Today its gone be a sunny day and I am awake I have the chance and time to write a new blog.

So here I sit, writing for a first time after a winter break. Knowing that creating gives me lots of energy and makes me feel alive and young. That my life is special, the things I do are not ‘just things’. The inspiration is here and now, the sanding and the other tasks can be done anyway. At the end of the day I can look back satisfied about the things I did.

As you may know I work in elderly psychiatry for some years now. And its a great job which suits me like a glove. I like my cliënts a lot and am always looking for ways to ‘make their day’. Its not big things I do most of the times, just small gestures that can make a difference. I let them choose the color of their blanket, take a pic from the sunrise to show to the ones who sleep on the sunset side of the building… not much but its something.

Recently I found something new to do for and with them. I help people to take a shower and usually I sing songs. One day I was singing a commercial and the guy under the shower started to laugh out loud. I asked him which music he likes and he named a French chansonier. I took my phone and opened Youtube, looked up that particular song for him and we started to sing it. The result is that since then I always ask him which song he wants to sing and we have a lot of fun singing together.

Then I was helping the lady in the next room and she was singing a song I never heard. So I asked her which song are you singing? And she told me it was the winning song from the Eurovison songfestival 1964. I looked it up and played it for her. Non ho l’età … a very emotional song and she was all crying while singing it and seeing the original movie. Later she asked me:  ‘Arthur isn’t it sad I can not reach the high notes anymore?’ I replied: ‘do you think this lady can still sing it this way after 53 years?’  And we both laughed about it.

In life its a lot about the small things we do and take them for granted……sometimes we need someone to hold a mirror in front of us to make us see…….life is special.

And when you are awake, you see and experience it again.