Overspannen

In 1997 ben ik behoorlijk overspannen geweest. In die periode heb ik een aantal gedachten aan het papier toe vertrouwd die enigszins een inkijkje geven in hoe het toen met me ging. Om het een beetje in een context te zetten zal ik deze proberen kort te beschrijven:

In 1986 ging ik als waarnemend hoofd werken in een psychogeriatrisch verpleeghuis. Promoveerde snel tot afdelingshoofd, hoofd zorgeenheid en werd in 1994 uiteindelijk zorgmanager. Deze laatste functie was interessant en betaalde aardig, maar er kleefden ook veel verantwoordelijkheden aan vast. Daarnaast had ik al de verantwoordelijkheid voor een gezin en een koophuis. Dat alles bij elkaar samen met mijn onzekerheid en twijfel aan mezelf, maakten dat ik uiteindelijk opbrandde en een periode in de ziektewet kwam. Ik zat achter mijn bureau te werken, ging ineens huilen en kon niet bewegen. Ben naar huis gegaan heb een afspraak bij de huisarts gemaakt. Zij zei: gefeliciteerd u heeft een burnout. Nee nee zei ik, het is lichamelijk en ik met werken en kan niet gemist worden. Dat was het begin van drie tot vier maanden ziekteverlof waarin ik mezelf moest zien en in de hel was en weer terugkeerde.

Aan het eind van de vier dagboek fragmenten zal ik schrijven hoe het verder ging.

Fragment 1

Rotterdam, 21 mei 1997 15.15 uur.

Oppassen dat ik niet overspannen word... en tsjakkaa dan is het al gebeurd voor ik er erg in had. Vreselijk vermoeiend, afstand nemen en alles uit handen geven aan anderen. Ik zal alles op alles zetten om zo snel mogelijk weer terug te keren op mijn werk. Het zal anders moeten, want het kan niet zo door als ik de laatste maanden heb gewerkt, dat houdt een paard nog niet vol. Voor nu heb ik even twee weken ziekteverlof genomen om bij te tanken en na te denken, daarna zie ik wel verder.

De nieuwe collega ‘s waren al wat ouder en hadden ook de nodige ervaringen elders opgedaan. Ik voelde me echt de rookie of the year, een beginneling die bijna alles nog moest leren. De taakverdeling werd in onderling overleg vastgesteld en ik denk dat daar de eerste fouten door mij werden gemaakt, ik kreeg een -achteraf- te zwaar pakket. In 1996 werd afscheid genomen van één van de collega zorgmanagers die niet goed met de interim directeur kon opschieten. De interim directeur is overigens gebleven als directeur, ook een feit dat de latere loop der dingen sterk heeft beïnvloedt. De taken werden opnieuw verdeeld en wederom ben ik er ingelopen door de moeilijkste aandachtsgebieden te nemen. Ik compenseerde mijn -door mij ervaren- tekortkomingen door harder en langer te gaan werken, soms wel 60 tot 70 uren per week. Ik had echter steeds het gevoel te falen, zowel professioneel als privé, als ik aan de ene kant investeerde verwaarloosde ik de andere, een constant gevoel van onbalans. Dit ontaarde in 1997 in een echte burn out, een periode van overspannenheid, een ervaring die ook achteraf, een positieve uitwerking heeft gehad op de jaren die daarna volgden.

Fragment 2

21 mei 1997

Overspannen?

totaal per week                          : 7 x 24 = 168 uur

 

privé                                                    : ca. 118 uur per week

 

 

werk                                                    : ca.  40 uur per week

 

 

studie                                                  : ca.  10 uur per week

                                                                       ----------------------+

totaal                                                          168 uur

 

 

De balans tussen inspanning en ontspanning is zoek, ik tracht me -behoudens de slaapuren 7 x 8 = 56 uur- alle uren in te spannen en reserveer geen of te weinig tijd om te ontspan­nen. Dat heeft als resultaat dat ik me ook gedurende de slaap ­uren niet voldoende ontspan en onderbewust bezig blijf met het werk dat nog gedaan moet worden. Daardoor raak ik overver­moeid, kan me niet meer voldoende concentreren en iedere taak die erbij komt is bij voorbaat te veel. Ik zal er dus voor moeten waken om structureel meer dan 40 uur per week te werken en manieren vinden om me te ontspannen c.q. meer aan mezelf toe te komen.

Ik denk hierbij aan schrijven, schilderen, wandelen, fietsen  etc.

Ik stel geen prioriteiten meer en wil alles tegelijk en goed blijven doen. Dat heeft als resul­taat dat ik dingen maar half doe en dus met een onbevre­digd gevoel blijf zitten. Ik zal dus duidelijker prioriteiten moeten stellen en aan moeten geven, welke taken blijven liggen en waarom.

Voorts heb ik het gevoel onvoldoende mogelijkheden te hebben om taken te kunnen delegeren naar bijv. zorgcoördinatoren. Deze functiona­rissen hebben enerzijds de handen vol aan de uitvoering van de directe bewonerszorg en anderzijds nog niet allemaal de kwali­teiten om bepaalde taken te kunnen uitvoeren. Aan mij de taak om hen zodanig te coachen dat zij bekwaam worden om bepaalde taken wel te kunnen uitvoeren.

De planning voor uitvoering van mijn taken laat duidelijk te wensen over, ik zal mijn agenda beter moeten gaan (of beter nog laten) behe­ren. Ik doe nog teveel taken zelf dus zal ik taken  die ik niet persé zelf hoef te doen door anderen gaan laten doen. Ik wijk makkelijk af van een planning en ga dan eerst even iets anders doen waardoor de eigenlijke taak in de verdrukking komt.  

Ik heb vele verantwoordelijkheden/aandachtsgebieden hetgeen niet inhoud dat ik alles dus zelf moet doen.  Eerst moet ik duidelijk hebben waarvoor ik precies verantwoordelijk ben om vervolgens aan te kunnen geven hoe en op welke termijn ik welke resultaten wil hebben bereikt, dan wel wanneer ik welke resul­taten wil zien van anderen.   

 

Fragment 3

 

3 juni 1997

 

In de auto op weg naar Blijdorp

Wat is er mooier dan op een bijna zomerse middag rijdend in een knalrode Alfa 33 je gedachten te ordenen en toe te ver­trouwen aan een memorecorder? Het is inmiddels hoog tijd dat ik mijn gedachten eens uitspreek in plaats van deze continue binnen te houden en daarmee mezelf en mijn omgeving in een staat van verwarring te laten. Inmiddels ruim 2 ½ week ziek thuis het is 3 juni 1997. Mijn toestand is het best te om­schrijven als overspannen en in zekere zin ook depressief. Ik moet zeggen dat het momenteel een stukje beter gaat, langzaam opkrabbelend vanuit een diep dal. Een aantal belangrijke keuzes gemaakt waarvan ik een deel al heb uitgeschreven, die hebben dan betrekking op ik en mezelf en een volgende stap is dan het vastleggen van een aantal concrete veranderingen ten aanzien van hoe ik met mijn werk om wil gaan. Ik en mezelf gaat eigenlijk over hoe wil ik eten slapen ontspannen bewegen hoe ga ik met mijn gezin om. Op het moment dat ik ervoor kies om mezelf te veranderen is het ook belangrijk dat mijn gezin daar enigszins begrip voor heeft en me de ruimte geeft om te zijn wie ik wil zijn. Ik heb al kunnen constateren dat die ruimte er is. Verder moet ik ervoor waken dat wanneer ik enige verandering bij mezelf teweeg wil brengen dat ik niet moet verwachten dat mijn omgeving, mijn gezin dus, perse mee veran­dert. Een aantal dingen die ik de komende tijd wil veranderen en waarmee ik inmiddels ben begonnen, zijn zaken die ik al langere tijd wist en waarvan ik ook van plan was om die te gaan veranderen. Probleem met mij is dus dat ik me allerlei zaken voor neem om ze vervolgens dan toch maar te verwerpen en niet uit te voeren. Doordat ik een aantal zaken vastleg op papier dwing ik mezelf om een soort contract met mezelf aan te gaan en mijn voornemens wel uit te gaan voeren. Simpelweg omdat ik ze kan teruglezen en terugvinden in plaats van losse gedachten die geen onderdeel uitmaken van een groter geheel. Ik weet dus al een hele tijd dat ik een kilo of 15 te zwaar ben en ben dan ook van plan geweest om daar eens wat aan te gaan doen wat af te vallen ik ben anderhalf jaar geleden gestopt met roken ik moet helaas bekennen dat ik tijdelijk weer even rook voornemen is om op het moment dat ik volgende week weer ga werken onmiddellijk te stoppen met roken, het voedingspatroon om te gooien gezonder te gaan eten en meer te gaan bewegen vaker te lopen en fietsen. Verder is het noodza­kelijk dat ik voldoende rust neem niet maar 6 uurtjes per nacht te slapen of soms nog minder maar ervoor te kiezen om uiterlijk 23.00 uur naar bed te gaan en zo te zorgen dat ik tot 7.00 uur kan slapen zodat ik minimaal 8 uur rust heb. De tijd die ik aan mijn werk heb besteed is gemiddeld tussen de 40 en 60 á 70 uur per week ik moet zeggen dat, dat zwaar uit balans is geweest al die tijd op het laatst was het zo dat ik 7 x 24 uur aan mijn werk dacht, niet aan mijn gezin toe kwam en geen aandacht voor hen meer vrijmaakte ik moet zeggen dat ik ze een periode behoorlijk heb verwaarloosd. Maar het is nooit te laat om opnieuw te beginnen en een aantal voornemens om te zetten in daden. Afgelopen 2 dagen gevarieerd gegeten niet teveel niet te weinig, meer bewogen en voldoende gesla­pen. Ik verwacht dat als ik erin slaag dit patroon/ritme vast te houden ik zeker mezelf lichamelijk en geestelijk beter zal voelen. De grootste klus die er nu nog aankomt is te kijken van wat zijn nu mijn aandachtsgebieden in mijn werk en hoeveel tijd ga ik eraan spenderen en zeer belangrijk wie ga ik welke taken toedelen. Beetje ondoenlijk om een en ander uit het hoofd in te spreken ik ben ook van plan om de komende dagen met de aandachtsgebieden in de hand een aantal van die zaken uit te schrijven en om te zetten ook in concrete acties. Ik ben de laatste periode behoorlijk in de war geweest zwaar oververmoeid twijfels aan alles en iedereen maar vooral aan mijzelf en mijn werk. De rust die er dan toch altijd is, is het gezin dat is dan op het laatst dan nog de enige zekerheid die je hebt dat, dat belangrijk is en dat je dat hoe dan ook niet kwijt wilt.

Alle theorieën vanuit de management die ik heb geleerd die zitten nog wel ergens in mijn hoofd het moet alleen eventjes op orde gebracht worden en omgezet worden in concrete acties. Ik moet wel bekennen dat het in mijn hoofd nog steeds wel een beetje een chaos is het duizelt af en toe nog behoorlijk als ik even denk aan mijn werk dan gaan de schouders toch weer hangen. Eigenlijk zonder dat daarvoor een aanleiding is als ik even mijn aandachtsgebieden op een rijtje zet dan zou dat heel goed haalbaar moeten zijn. Ik orden het makkelijkst door van me af te schrijven, ik heb ook nu weer de neiging om allerlei zaken gedetailleerd weer te willen geven chronologisch juist maar waar het in feite om draait dat zijn de grote lijnen om die uit te zetten en te bewaken. Ik denk dat het verstandig is om eerst de grote lijnen op een rijtje te hebben en vervolgens kun je dan nog eens kijken naar details.

Altijd al, maar zeker de laatste tijd, veel tijd verknoeit met t.v. kijken zappend en zoekend proberend niet te denken. Gedachten vlogen als een wilde aap door mijn hoofd. Alleen al denken dat dingen fout gaan, veroorzaakt ook dat er dingen fout gaan. En als het dan fout gaat, natuurlijk ligt dan de schuld weer bij jezelf en ga je alleen maar meer twijfelen aan je eigen capaciteiten.  

 

Fragment 4

‘s avonds alleen thuis

Toch weer enorm de neiging om te piekeren ik kan niet verkla­ren waar dat gevoel nou vandaan komt enorm somber het gevoel van oh jee dit gaat me allemaal niet lukken beetje verdrietig  down praat dan ook down geen vertrouwen in mezelf geen vertrou­wen in de toekomst ik kan niet verklaren wat er dan aan de hand is. Toch ook weer de neiging om te vervallen in het nietsdoen televisiegids pakken en kijken wat vanavond biedt in plaats van een massieve actie ondernemen om tot concrete plannen te komen. Het down gevoel gaat dan met name over mijn werk, als ik zo in het tuintje zit te genieten...heerlijk de zon schijnt het leven lijkt mooi, beetje koffiedrinken op mijn gemak zitten niets moeten ook niet willen. Even mijn organizer pakken en onmiddellijk denken oooh werken als ik aan mijn werk denk dan krijg ik het een beetje benauwd, bang om eigenlijk binnen afzienbare tijd toch weer te vervallen in de sombere toon die ik de laatste minuten heb ingesproken. Twijfel of het allemaal wel zal gaan lukken en wat dat allemaal is: ik zie het als een massieve bal in plaats van hapklare brokken feitelijk zijn het natuurlijk allemaal hapklare brokken alleen ik maak er een bal van. De kunst is nu om die bal te verdelen in hapklare brokken wel het geheel overzien wat dan misschien een bal is en dat omzetten in deelballetjes elk met een eigen tijdpad en tijdsbesteding eigen intensiteit van aandacht vragen. Ja daarvoor zal ik dan toch moeten gaan zitten met mijn schrijfblok want als ik op deze manier bezig blijf met denken dan kom ik er niet uit. Inmiddels een telefoontje van oma en Gerdien en mijn zus Dineke -het vertrouwen van oma en Gerdien doet goed  en de rust van de Veluwe misschien?

Het is echt een kwestie van gaan zitten en pennen en nogmaals als ik zo blijf rondtobben en -tollen dan vorder ik niet. Het ontbreekt me aan plannen en doelen dat is ook een facet wat meegenomen moet worden als ik het ga uitschrijven. En het uitschrijven klinkt lekker onpersoonlijk zo kijk ik er ook tegenaan. Het is mijn werk niet meer en niet minder en daar zal ik ca. 40 uur per week mee door moeten brengen.

Het is een bijzondere gewaarwording al die stemmingswisse­lingen het varieert echt bijna van uur tot uur van super optimistisch en rustig tot heel onrustig en gedeprimeerd, dus eigenlijk moet ik zeggen dat het nog niet goed gaat. Alleen om dat dan toe te geven daar ben ik dan toch te trots voor, bang dat een terugkeer na langere tijd alleen maar moeilijker zal worden en tegelijkertijd bang als ik te snel terugga ik misschien snel weer bij af ben. Ach wat is wijsheid ik weet het op dit moment niet. Ik denk dat ik het maar gewoon zo simpel mogelijk moet houden en niet te ingewikkeld gaan zitten denken de neiging die ik heb om de zaken nogal op te blazen tot buiten proporties en allerlei details te gaan bekijken terwijl de grote lijnen nog niet helder zijn. Het draait om simpele dingen in het leven en daar moet ik maar van uit gaan.

Op het moment dat ik denk nu ga ik wat doen, actie, blokkeer ik ook onmiddellijk weer en verval tot het luie niets doen het hangen voor de buis kijken naar “All you need is love” en een­ filmpje en vervolgens na 1 ½ - 2 uur tot de conclusie komen ik ben er niets mee opgeschoten. Eigenlijk is het een vlucht uit de werkelijkheid weglopen voor mijn gedachten afleiding zoeken in de belevenissen van anderen niet in staat om de leuke dingen van mijn eigen leven te zien. Ik doe alles ge­jaagd, eten, drinken, poepen en piesen het moet allemaal snel, snel. Terwijl het in feite niet snel moet ik kan gewoon in alle rust de dingen doen die ik moet doen en dat is eigenlijk de basis de rust in mijn hoofd en in mijn lijf. Chaotisch denken ken­merk van mijn persoontje van de hak op de tak van links naar rechts en van onder naar boven (de wilde aap die door mijn hoofd raast). Alles draait om de eenvoud het simpel houden van de dingen het in de juiste proporties zien en de rust bewaren. Dan moet ik tegelijkertijd stoppen met het doen van allerlei voornemens en die vervolgens dan toch weer te laten vallen. Ik blijf een beetje in een kringetje draaien, de dingen in mijn hoofd naar buiten laten komen op papier zetten in alle eenvoud en helderheid -zoals ik afgelopen zondag heb gedaan- dat geeft lucht en als ik dat nou ook voor mijn werk kan doen dan denk ik dat ik de goede kant op ga.        

 

Einde van de vier fragmenten en het vervolg:

 

Na een periode van een paar maanden ging ik weer aan het werk en was in korte tijd weer thuis. Het klimaat waarin ik werkte was blijkbaar niet goed en het was tijd voor iets anders. In 1998 heb ik een andere baan gezocht, zijn we verhuisd  en hebben met elkaar een nieuwe start gemaakt in de omgeving waar we vandaan kwamen. Alle goede voornemens die ik had qua werk en privé balans bracht ik in de praktijk en er was weer min of meer rust. Rust duurt nooit lang, dus ook daarna zijn er veel veranderingen  geweest, maar ik ben nooit meer zo diep gegaan als in mijn Rotterdamse tijd. Ik heb veel geleerd in deze periode, vooral over mezelf. Alles wat hiervoor is geschreven zijn slechts fragmenten en beschrijven niet de slechtste periode waarin ik nauwelijks aanspreekbaar was, bang voor het leven, de nacht en nog veel meer.

 

Burned out

In 1997 I have been pretty much burned out. In that period, I have put some thoughts on paper which give an insight in how it was with me then. To put it in a context I will try to describe briefly what was going on: In 1986 I started working as a sub coordinator in a psychogeriatric nursing home. Quickly promoted to Department Head, main care unit and was eventually care manager in 1994. The job was interesting and nice and well payed, but there were also many responsibilities attached. In addition, I already had the responsibility for a family and a house. All that together with my uncertainty and doubt to myself, finally made that I would burn out and had to take a period of sick leave. I was sitting at my desk at work and all out of the blue i cried and couldnt move anymore. I went home and saw the doctor, she said: congratualtions you have a burnout. She knew so cause she just came back to work after having one herself. I said NO… its fysical, nothing wrong, i need to go to work, cant be missed………and then a period of 3-4 months started in which i had to face myself…..going down to hell land back.

At the end of the four diary excerpts I will write how it went further. 

Fragement 1

Rotterdam, 21 May 1997 15: 15.

Be careful that I don’t get burned out and tsjakkaa  ...  then it already happened before i noticed. Terribly tiring, take away and hand over everything to others. I will pull out all the stops to return as soon as possible on my work. It will be different, because it is not acceptable the way I have worked in recent months thats even to much for a horse. For now I have taken two weeks sick leave to refuel and think, then I will see further.

The new colleague's were somewhat older and also had the necessary experiences gained elsewhere. I really felt the rookie of the year, a novice who had to learn almost everything still. The Division of labour was established by mutual agreement and I think since then the first errors were made by me, I got a-way-too heavy package. In 1996, said goodbye to one of the fellow care managers who didnt get along too well with the interim Director. The interim Director is remained as Director, also a fact that greatly affects the subsequent course of things. The tasks were divided again and again I am overtaken by to take the most difficult spheres of interest. I experienced by me-my-deficiencies compensated by working harder and longer, sometimes as many as 60 to 70 hours per week. However, I had always the feeling of failure, both professionally and privately, if I invested I neglected the other on the one hand, a constant feeling of imbalance. This degenerated in 1997 in a real burn out, a period of overstrain, an experience that has had a positive effect on -also in retrospect- the years that followed. 

Fragment 2

21 May 1997 burned out?

total per week:

7 x 24 = 168 hours

private: approx.          118 hours a week

work: ca.                      40 hours per week

study: ca.                    10 hours per week

-----------------+ total 168 hours

The balance between effort and relaxation is gone, I try to -except the sleeping hours 7 x 8 = 56 hours- keep myself busy all hours and book no or too little time to relax. As a result I notice that also during sleep the subconscious is working and stays with the work that remains to be done. Thereby I get very tired, I don't concentrate well anymore and every new task that gets involved is too much in advance. I must be careful to not  structurally work more than 40 hours per week and find ways to relax myself or take more time to come to myself.
I am thinking of writing, painting, walking, cycling etc.
I set no priorities anymore and want to do all at once and continue to do so. That has as results that I do things half and so i stay with an unsatisfied represented feeling.. I need  to give clearer priorities and know, which tasks remain and why. 

Furthermore, I have the feeling to have no adequate opportunity to delegate tasks to care coordinators. On one hand they have their hands full on the implementation of the direct care and, on the other hand, not all residents the quality yet to do  certain tasks. To me the task of coaching them in such a way that they are able to perform certain tasks.
The planning tasks for execution of my choice, I will have to manage my calendar better (or better yet let it be managed). I do too many tasks myself so I will have to delegate tasks that I don't necessarily have to do to others. I easily go off of a planning district  and then do something else first causing the actual task in the tribulation comes.
I have many responsibilities/areas of interest which is not content that I have to do everything myself. First I have to make clear for which I am responsible to then identify exactly how and in what time frame I want to have them achieved, or what results  I want to see from other workers. 

Fragment 3

3 June 1997 In the car on the way to Blijdorp ZOO

what could be better than on a summer afternoon driving in a bright red  Alfa 33 to organize your thoughts and then safe them ono a memo recorder? It is now about time that I speak out my thoughts once instead of this keeping it to myself and my surroundings to be in a State of confusion. More than two and a half week sick at home it is 3 June 1997. My State is best to write in a way as overwrought and  also depressed. I have to say that it is currently a bit better, up and coming slowly from a deep valley. A number of important choices made  which partely  have written out already, who have then cover me and myself and a next step is capturing some concrete changes as how I want to deal better with my work. I and myself is really about how do I want to eat, sleep, relax, move, how do I deal with my family. At the time I choose to change myself, it is also important that my family is there and gives me the space somewhat to understand to be who I want to be. I have been able to observe that that space is there. I must further ensure that when I want to bring about some change to myself that I shouldn't expect my neighborhood, my family  to change with me. Some things I want to change in the near future and which I now have started, are matters that I knew for a long time and which I also planned to change. Problem with me is that I make all kinds of good plans and intentions and then to reject them anyway and do not perform. Because I have some business capture on paper I force myself to a type of contract with myself to enter and carry out my plans to go simply because I can read back and retrieval instead of loose thoughts which are not part of a larger whole. So I know for a long time that I am too heavy, around 15 kilo and therefore planned to lose some weight. A year and a half ago I stopped smoking. I regret to admit that I temporarily started smoking again but my intention is to quit once again just at the moment I'll be working again keep a diet, eat healthy food and do more exercise, walking and cycling. Furthermore, it is necessary that I not take adequate rest, not sleep 6 hours per night  or sometimes even less but choosing to go to bed before 11 pm and so asure I can sleep until 7 am so that I have at least 8 hours of rest. The time I have spent on my work is on average between 40 and 60 to 70 hours a week I have to say, that has been heavily out of balance all. The time period of time my thoughts were with work 7 x 24 hours, not paying attention to my family I have to say that I have neglected them for quite a period of time. But it's never too late to start over and some intends to put into action. Past 2 days eaten not too much nor too little and ate various things, did  move more and slept well. I expect if I succeed to hold this pattern/rhythm I certainly will feel better physically and mentally. The biggest task that still waits is to look of what are now my areas of focus in my work and how much time will I spend and very important who I go allocating the tasks to? Little impractical to try to speak about this from the head while driving my car. I am also planning to write down the spheres of interests in the next few days and  also add concrete actions. In the last period i have been quite confused built  doubts to everything and everyone but especially to myself and my work. The only place to rest then always is at home with family that is at last the only certainty you have, that is important and something you dont want to get rid of anyway. 

All theories from the management that I have learned are still somewhere in my head it should only be put on order for a moment and be converted into concrete actions. I must confess that in my head its still a bit of a chaos. I get dizzy by all the thoughts and if I think of my work then my  shoulders go down again. Actually without any occasion  if I look at  my focus areas one by one then that should be very well  attainable. I organise my thoughts best by writing them down, I have all kinds of things once again tend to want to give detailed display chronologically correct but what it in fact is about that are the big lines to set up and monitor. I think it is wise to have the broad outlines in a row first and then you can then take another look at details. 

Always been, but certainly the last time, a lot of time screws up with TV zapping and searching, trying to  not  think. Thoughts flew through my head like a wild monkey. Just to  think things go wrong, also causes that things go wrong. And if it goes wrong, of course, than the fault again is to blame yourself and you  doubt your own abilities even more. 

Fragment 4

in the evening alone at home

yet again huge tend to worry I can't explain where that feeling comes from huge gloomy feeling of oh goodness this is not going to work, i cant succeed, little sad, down. Also talkin a down voice do  not trust myself no confidence for the future I can not explain what is going on. Then again it tend to fall into the idleness and see what tonight TV Guide offers instead of a massive action to come to concrete plans. The feeling goes down in particular about my work, I so enjoy being in the garden  ... delicious the sun shines nice, little tea drinking life seems at ease, nothing has to be done also I do not want to do anything. Grab my organizer and immediately think oooh work if I think of my work then I get a bit stuffy yet again in the foreseeable future, afraid to actually fall into the gloomy tone that I have for the last minutes. Doubt if I will succeed and what all that is: I see it as a massive ball instead of bite-sized chunks in fact things are onlyf bite-sized chunks, its me who makes a ball out of them. The art is now for that ball to divide into bite-sized chunks and oversee the whole. which might a big ball and convert that to small balls each with its own time frame and time use own intensity of attention. Yes I will  still have to sit down with my writing pad because if I keep working this way, thinking this way then i wont get out of this feelings and thoughts. Meanwhile, a call from Grandma and Gerdien and my sister Grace-the confidence of Grandma and Gerdien does me feel good and the peace of the Veluwe maybe?

It's really a matter of sit down and write and again if I stay around tubs and-twirl than I wont book any progess. It lacks me plans and goals that is also a facet that should be taken along in what I'm going to write. And writing out I look at them as impersonal …that sounds delicious. It is my work nothing more  nothing less and there i will spend ca. 40 hours per week. 

It is a special sensation all those mood changes it varies really almost from hour to hour from super optimistic and quietly to quite restless and depressed, so basically I have to say that it is still not going well. Only to that than to admit I am still too proud for, worried that a return after longer time will be more difficult and at the same time scared if I go too fast I might again soon get sick and overloaded again. What the heck is wisdom to do? I do not know at this time. I think I should keep it just as simple as possible and not too complicated sit down thinking that I have a tendency to make things too big and blow them  up out of proportion and see all kinds of details while large lines are not clear yet. It's all about the simple things in life and I must assume that.

At the moment I  think now what will i do next, which action to take, I block immediately and also due to the lazy doing nothing but  hang in front of the TV look at "All you need is love" and a then a movie and then after 1 ½-2 hours to come to the conclusion I did nothing advanced. Actually it's a flight from reality, run away for my mind and thoughts distraction search the experiences of others not able to see the nice things about my own life. I am doing everything in a hurry, eating, drinking, defecating and pee it should all happen fast, fast…. While in fact i am not in a hurry, I can just quietly do the things I need to do and that is actually the basis for peace in my head and in my body. Chaotic thinking know characteristic for me. Thoughts go from branch to branch from left to right and from bottom to top (the wild monkey that rages through my head). It's all about keeping it simple the simplicity of things in proportion and keep the peace. Then I have to stop doing all kinds of intentions and at the same time dropping them again. I keep getting a little run in circles, the things in my head embargoed on paper in all simplicity and clarity-as I did last Sunday-that gives air and if I can do that well also for my work then I think I'm going in the right direction. 

 

End of the four fragments and the sequel:

 

After a period of a few months I went back to work and was in a short time back at home. The climate in which I worked was apparently not good and it was time for something else. In 1998 I wanted another job, we moved and have a new start in the area where we came from. I had all good intentions in terms of work and personal life balance I brought in practice and again there was more or less rest. Peace never lasts long, so even after that there have been many changes, but I've never gone as deep as in my time Rotterdam. I have learned a lot in this period, especially about myself. Everything written above are only fragments and do not describe  the worst period in which I was hardly approachable, afraid of the night life, and much more.